Normalni ludzie recenzja

Kim są normalni ludzie? Społeczeństwo uparcie maskuje problemy jednostek i piętnuje patologie społeczne zamiast zastanowić się skąd one się biorą i jak pomóc ludziom dotkniętym traumatycznymi przeżyciami. Kogoś chorego na depresję, doświadczającego przemocy lub borykającego się z napadami agresji automatycznie się izoluje. Nie jest to właściwe, bo sprawia, że ludzie ukrywają swoje problemy. Normalni to ci towarzyscy, ułożeni, bezproblemowi, mądrzy i w miarę majętni ludzie. Jak się nad tym zastanowić to normalność jest największym kłamstwem, jakie sobie wymyśliliśmy. Tytuł książki jest więc antytezą, bo opowiada ona o ludziach w różnym stopniu nieakceptowanych. W „Normalnych ludziach” wszelkie dysfunkcje ludzkiej psychiki są brane na chłodno, jakby stanowiło to podkreślenie ich powszechnego występowania. Myślę, że Sally Rooney udało się przedstawić świat osób wykluczonych jednocześnie nie potępiając i nie gloryfikując ich zachowań.
Ciekawe dla mnie było poruszenie tematu klasowości. W Polsce nie jest to tak widoczne jak w Irlandii, gdzie – jak się okazuje - faktycznie wystarczy rzut oka, by określić jakiego ktoś jest pochodzenia lub ocenia się człowieka po nazwisku jakie nosi. Marianne była bogata, a Connell pochodził z rodziny, która miała dość negatywną opinię. On sam był w swoim miasteczku świetnym kumplem, piłkarzem i uczniem, ale po wyjeździe na studia mocno odczuł swój niższy status społeczny. Dlatego tak bardzo ważne było dla niego stypendium – dzięki niemu mógł figurować w towarzystwie.
Książka nie jest łatwa, bo jej nastrój jest niezwykle melancholijny, a sposób pisania autorki dość oziębły i zdystansowany. Przypomina mi letarg, bo zapętlająca się fabuła niemal nakazywała mi myśleć, że niemożliwa jest zmiana obecnego stanu rzeczy. Myślę ze czytelnik w trakcie lektury może przez chwile poczuć się jak główni bohaterowie – naznaczony, nic niewarty, uwięziony w rzeczywistości, której nie jest w stanie zmienić. Świat to ponure miejsce i prawda jest taka, że sami nie damy rady go przetrwać. Tylko jak spotkać właściwą osobę, nie wdać się w toksyczną relację, jak znaleźć w sobie motywację, by iść naprzód? Fabuła trwa dostatecznie długo, by uzmysłowić czytelnikowi, że pracowanie nad swoją osobowością, zdrowiem psychicznym i otoczenie się odpowiednimi ludźmi wymaga dużo czasu. Nie jesteśmy w stanie zmienić się od razu, ale jest to możliwe. Zakończenie powieści jest błyskiem nadziei, nieśmiałym stwierdzeniem, że każdy z nas może żyć normalnie. Mimo wszystko…