Odmęty śmierci recenzja

Książki Wojciecha Wójcika biorę w ciemno. Zdążyłam się już przyzwyczaić do tych ponad pięćsetstronicowych cegiełek oraz do tego, że zawsze znajdę tu dość intrygującą fabułę, mnogość postaci i pobocznych wątków, wiele czasem niekończących się opisów, ciekawych dialogów, które są właściwie nie do końca potrzebne, lecz właśnie to lubię, bo trzeba się trochę wysilić żeby nie zgubić się w tym gąszczu i połapać wszystkie właściwe wątki. Tak jest przecież w każdej książce Wojciecha Wójcika, więc trzeba do tego przywyknąć. Ja zawsze podczas lektury wkręcam się maksymalnie i nie żałuję czasu spędzonego z książkami tego autora.

Krystyna Kalinowska wraca tramwajem do domu po odwiedzinach w szpitalu psychiatrycznym. Przed blokiem spotyka swoją sąsiadkę, lecz nie ma ani sił ani ochoty z nią rozmawiać. Jest dziwnie rozdrażniona. Jej wnuczka Laura, pracuje w wielkiej korporacji. Po odniesionym sukcesie wybiera się wreszcie na urlop, lecz przed tym musi odwiedzić jeszcze babcię, gdyż jej opiekunka również jest na urlopie. Wraz z przyjaciółką znajdują jednak leżące obok łóżka zwłoki staruszki...
Co tam się stało? Czy starsza pani została zamordowana? Czy to naturalny zgon? Dziwne jest jeszcze to, że ponad trzydzieści lat temu w tym samym miejscu zginął także dziadek Laury. Sprawa jego śmierci od zawsze była owiana jakąś tajemnicą. Nikt nie chciał o tym mówić, lecz krążyły różne pogłoski.
Dziadek Laury był niegdyś znanym i szanowanym dyrektorem warszawskich Filtrów. Na budynku jest nawet tablica ku jego czci. Lecz tak jak w każdej rodzinie są jakieś tajemnice, tak i w tej również nie brakuje sekretów.

Gdy zjeżdża się pozostała rodzina, niemal wszyscy (oprócz Laury i jej matki Lucyny) są bardzo zainteresowani spadkiem. Jednak po otwarciu testamentu, niemal dosłownie notariusz wylał na spadkobierców kubeł zimnej wody...

Drugim znaczącym wątkiem są problemy młodego lekarza psychiatry z kilkoma pacjentami. Jeden z nich panicznie boi się dźwięku szumiącej wody, drugi natomiast ucieka ze szpitala i biegnie pod dom nieżyjącej Krystyny Kalinowskiej...
Co wspólnego z rodziną Kalinowskich ma pacjent ze szpitala psychiatrycznego? Okazuje się, że bardzo dużo, lecz to już sami musicie przeczytać.
Mimo prowadzonego policyjnego śledztwa, Laura z bratem prowadzą swoje prywatne dochodzenie, pomagają im w tym: lekarz ze szpitala psychiatrycznego oraz dawna koleżanka, która jest... policjantką.
To dobry kryminał, lecz wydaje się, że śledztwo prowadzone jest właściwie przez osoby do tego nieupoważnione. Lecz to pewnie tylko tak przedstawił nam autor, bo w końcu pojawia się i wątek związany ze służbami śledczymi.
Powieść wymaga nieco skupienia podczas lektury i nie wiadomo do końca kto jest winny, gdyż bohaterzy ukrywając swoje tajemnice, sprawiali wrażenie potencjalnie podejrzanych. Ja byłam bardzo zaskoczona osobą faktycznie winną...
Polecam.