Kluczowy świadek recenzja

Książka jest debiutanckim kryminałem Horsta, który został u nas wydany po paru innych. Co ciekawe, autor pisze we wstępie, że pomysł książki jest oparty na autentycznym zdarzeniu, morderstwo zbliżone do opisanego wydarzyło się naprawdę, różnica z książką jest taka, że w prawdziwej sprawie nie wykryto mordercy, nawet jeśli po publikacji książki pojawiły się nowe informacje i tropy.

A cała sprawa dotyczy brutalnego morderstwa starszego samotnego mężczyzny, ofiara przed śmiercią była torturowana, wyraźnie też czegoś szukano w domu denata. Śledztwo na początku toczy się ospale, policjanci nie mają żadnego punktu zaczepienia, wytypowanego sprawcy, cienia motywu, interesującej informacji, która by popchnęła sprawę do przodu. Ale szeroko zakrojona akcja ujawnia nowe fakty z życia denata: lubił fotografować ptaki i podglądać ludzi, zadawał się z narkomanami. To typowe w kryminałach: drobiazgowe śledztwo ujawnia powoli wszystkie tajemnice życia ofiary, policjanci jak archeologowie dokopują się do coraz głębszych warstw.

Ale akcja się trochę zbyt wolno toczy, a pod koniec rzecz cała za bardzo się gmatwa, przestaje szanowny autor panować nad fabułą, niemniej w końcu sprawcy morderstwa zostają wykryci i ponoszą zasłużoną karę, a komisarz może pojechać na zasłużony urlop z żoną.

Siłą rzeczy nasuwa mi się porównanie Horsta z Mankellem i Perssonem, moimi ulubionymi skandynawskimi autorami kryminałów, zwłaszcza że audiobooka czyta Leszek Filipowicz, który też jest lektorem paru kryminałów Mankella. No cóż, niby wszystko jest podobne, a jednak Horstowi czegoś brakuje, jego komisarz Wisting jakiś taki nijaki jest, poprawny, grzeczny, deczko papierowy, człowiek bez żadnych zainteresowań, pochłonięty jedynie pracą, a żonę ma do rany przyłóż. To wielka różnica w porównaniu z bohaterem Mankella, komisarzem Wallanderem, samotnikiem, cholerykiem, czasami chamem, miłośnikiem opery, ale przez to daleko bardziej wyrazistym i bliższym czytelnikowi niż nijaki Wisting. Z kolei Persson daje pyszne sylwetki policjantów, jedni to pracusie, drudzy głupki, a inni to w ogóle odlotowi, jak mój ulubieniec inspektor Bäckström. U Horsta wszyscy policjanci są nudni i papierowi.

Reasumując: nic wielkiego, ot typowa literatura rozrywkowa, poza tym do gigantów kryminału skandynawskiego trochę Horstowi brakuje.