Kluczowy świadek recenzja

Pierwszy tom z komisarzem Williamem Wistingiem to było bardzo udane spotkanie. Przede wszystkim bardzo polubiłam tego bohatera. Jest uczciwy, lojalny, prostolinijny, skromny, uprzejmy i zadowolony z życia. Jest dobrym mężem, ciągle zakochanym w swojej żonie, którą poślubił 20 lat wcześniej. Owszem, że względu na pracę często zaniedbuje rodzinę, ale swoich bliskich kocha nad życie. W dzisiejszej literaturze mamy całą gamę degeneratów, ludzi z mroczną przeszłością, którzy czegoś żałują, coś muszą odpokutować. To nie Wisting. On jest po prostu dobry. Ach, lubię go!

Lubię też jego współpracowników, choć są oni jedynie tłem dla opowieści. Obserwujemy ich przy pracy, widać jest, jak dobry zespół tworzą. Nie można powiedzieć, żeby postacie były specjalnie wyraziste, ale jako całość sprawiają bardzo dobre wrażenie policjantów znających się na swojej robocie.

Sama zagadka jest dość prosta, łatwo można się było domyślić rozwiązania, ale zupełnie mi to, o dziwo, nie przeszkadzało. Historia zaczyna się od wezwania do domu starszego mężczyzny, w którym zostają znalezione jego zwłoki. Wygląda na to, że przed śmiercią był torturowany. Czy ma on związek z napadem sprzed kilku tygodni? I kto się okaże tytułowym kluczowym świadkiem? To ma wyjaśnić komisarz Wisting razem ze swoim zespołem.

Co ciekawe, książka jest oparta na prawdziwej historii zbrodni, nad którą Jorn Lier Horst pracował jako policjant. W rzeczywistości nie została ona rozwiązana, ciekawe, czy kiedyś uda się dowiedzieć, jaka była prawda.

Pomimo mrocznego tematu i dość sugestywnego opisu zwłok, atmosfera w tej powieści wcale nie jest tak ciężka jak zwykle w mrocznym skandynawskim kryminale, bliżej jej raczej do klasyki. Głównie ze względu na opozycję dobro - zło. W dzisiejszych kryminałach ta opozycja często się zaciera, bo wszyscy, łącznie z detektywem, mają swoje grzechy i słabości, czasem nie mniejsze niż zabójca. Z jednej strony są może bardziej realistyczne, ale ja lubię tę wyrazistość klasyki i tej wyrazistości postaw szukam we współczesnej literaturze. Niech dobro zawsze będzie przeciwwagą dla zła.