Ostateczne rozwiązania. Ludobójcy i ich dzieło recenzja

Nigdy więcej! Grzmią nagłówki gazet, magazynów, czy czasopism. Nigdy więcej! Krzyczą polityce, dziennikarze, a przede wszystkim ofiary. Nigdy więcej wojen, zbrodni i niewyobrażalnego cierpienia. Niech Auschwitz będzie ostatnim miejsce, gdzie przemoc i bezwzględność była na pierwszym miejscu. Nigdy więcej, tylko czy na pewno?

Konstanty Gebert podjął się niełatwego zadania opisania ludobójstwa, które miało miejsce w Europie, Azji, czy w Afryce. Zadanie niełatwego, bo trudno się mówi, a jeszcze gorzej pisze o cierpieniu i krzywdzie drugiej osoby. "Ostateczne rozwiązania. Ludobójcy i ich dzieło" to książka wybitna pod każdym możliwym względem. Zaczynając od uporządkowania treści, a kończąc na świetnym przygotowaniu. Autor jest znawcą tematu, konsekwentnie bez żadnych emocji przeprowadza czytelnika przez okrucieństwo drugiej osoby. Pan Gebert jest człowiekiem, który swoją wiedzę popiera bibliografią i rozmowami z tymi, którym udało się przeżyć masakrę.

"Ostateczne rozwiązania. Ludobójcy i ich dzieło" to książka, która nie pozostawia czytelnika w próżni. Po przeczytaniu rozdziałów nie mam poczucia, że muszę coś doczytać, lub coś jest niejasne. Autor w swojej publikacji zawarł absolutnie wszystko. Mamy przyczyny, skutki, kontekst polityczny, społeczny oraz wpływ danego ludobójstwa na obecne czasy. Ta pokaźna, bo aż 600 stronicowa pozycja, to książka łez, strachu i bólu, który wciąż trwa.
Dawno już nie czytałam tak wybitnego reportażu. Pozbawionego zbędnych emocji, niesilącego się na ocenę. Choć nie jest to publikacja naukowa, to śmiało może stać obok pozycji naukowych. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że swoją kompletnością przewyższa niejedną akademicką pozycję.

Ludobójstwo to nie tylko czas Drugiej Wojny Światowej. Masakra zaczęła się dużo, dużo wcześniej. I wciąż niestety trwa. To cierpienie w Kambodży, w Rwandzie czy Srebrenicy wiele lat po zakończeniu wojny. Książka zostawiła mnie z poczuciem, że być może ktoś, kiedyś napisze podobną książkę. Tylko od nas zależy, czy "Nigdy więcej" nie stanie się tylko pustym frazesem.