Przy stole z Hitlerem recenzja

Postać Adolfa Hitlera od lat fascynuje pisarzy. Jednak mam wrażenie, że jeszcze ciekawsze jest życie bliskich współpracowników dyktatora. Do takich osób z pewnością należała Margot Wolk. Jej życiorys stał się inspiracją do napisania książki Przy stole z Hitlerem.

Międzynarodowy bestseller oparty na faktach. Zawsze sceptycznie podchodzę do takich informacji zamieszczonych na okładkach. Nieraz po przeczytaniu takich książek zastanawiałam się dlaczego? Co skłoniło autora do wplecenia tak podkoloryzowanych treści. Tak niestety było i tym razem.

Książka ta miała być smaczną opowieścią o życiu jednej z degustatorek niemieckiego wodza. Niestety do dziś czuje jej gorycz. Opowieść idzie dwutorowo. Z jednej strony mamy życie bohaterki po zostaniu smakoszem a z drugiej jej historie przed wybuchem wojny. Relacje mieszają się tak bardzo, że momentami nie widziałam, co czytam. Nagle inni ludzie, inna perspektywa. Wystarczyłoby oddzielić to jakąś kropką, a nie pisać zdanie po zdaniu. Przy stole z Hitlerem to taka uczta, która się nie kończy. Ciągnie się jak przysłowiowe flaki z olejem. Zero pysznych uniesień, brak jakiejkolwiek akcji. Bohaterowie nudni i bez polotu. Degustatorek jest co prawda kilka, ale autorka nie poświęciła zbyt dużo miejsca na przedstawienie ich. Szkoda, bo dzięki temu łatwiej byłoby je odróżnić od siebie.

Liczyłam, że dowiem się, jak to jest, być w bliskim otoczeniu Hitlera. Dowiedziałam się jedynie, jak to jest, jak się zdradza męża. Tytułowa bohaterka przez pół książki rozmyśla, jak to jest, gdy zrobi się skok w bok. Niby żałowała, bo miała męża, ale takie miała wyrzuty sumienia, że na jednorazowej przygodzie się nie skończyło.

Tak naprawdę tytuł nie ma nic wspólnego z treścią książki. Nudne, filozoficzne dywagacje na tematy damsko- męskie. Nie skończone wątki, dziwne przeskoki czasowe. Flegmatyczni bohaterowie snujący się na kartkach opowieści.

Miała być smaczna opowieść, a wyszło nie wiadomo co. Zdecydowanie przy takim stole to ja nie chce czytać a co dopiero jadać.