Niepokorne recenzja

„Ich życiorysy były różne, podobnie jak powody ich ucieczki, ale łączyło je jedno: poszukiwanie szczęścia."

Zaledwie wczoraj, na księgarniane półki trafiła szósta powieść Sylwii Markiewicz. „Niepokorne”, od Wydawnictwa Pascal, bo właśnie o tej powieści mowa, już od dnia premiery zapisują się w sercach i pamięci czytelników. Sylwia Markiewicz, swoimi poprzednimi książkami dała się poznać, jako pisarka poruszająca w swoich fabułach trudne i ważne społecznie tematy. Nie inaczej jest w najnowszej publikacji.

„Niepokorne” to poruszająca historia trzech kobiet i ucieczki. Nie myślcie sobie jednak, że ucieczki powodowanej tchórzostwem. Co to, to nie! Impulsem do jej podjęcia, stała się raczej chęć porzucenia dotychczasowego życia, które przygniata i przytłacza. To poruszająca próba nauki asertywności, odnalezienia siebie i spokoju, o który od dłuższego czasu jest tak trudno.

Aneta, Milena i Justyna są sobie zupełnie obce. Ich losy splatają się kiedy kobiety zajmują miejsca w tym samym przedziale pociągu. Każda z nich wyrusza w podróż motywowana innymi powodami. Anetę przerosły obowiązki domowe i zawodowe. Milena podejmuje decyzję o odejściu od impulsywnego partnera. Justyna natomiast, dźwiga na swoich młodych ramionach, kłopoty całej rodziny - biedę, alkoholizm, głębokie poczucie odpowiedzialności za młodszą siostrę. Desperacja dziewczyny i pragnienie sprawienia siostrze radości, popycha ją do kradzieży. Mówi się, że w życiu nie ma przypadków. Powieść Sylwii Markiewicz tylko potwierdza tę teorię. Spotkanie bohaterek, zdarzenia, które staną się ich udziałem po drodze, zmienią na zawsze ich perspektywę.

Sylwia Markiewicz doskonale kreśli portrety psychologiczne postaci. Na podstawie ich życia i losów, przedstawia w powieści różne rodzaje presji, z którymi się mierzą, a które mogą również być udziałem każdego z nas. Rodzinne obowiązki, toksyczny związek, skrajna bieda, uzależnienie, życiowa nieporadność, skomplikowane relacje międzyludzkie. Jednostronność w uwadze, opiece i punkcie widzenia. Historie kobiet są prawdziwe, pełne emocji, podszyte refleksją, co sprawia, że tak łatwo się można z nimi utożsamić.

Powieść czyta się lekko i płynnie. Dobrze zarysowane tło i poruszane wątki, skłaniają nie tylko do tego, aby odbierać tę powieść jako głos kobiecej solidarności, przyjaźni i odwagi w podążaniu za swoimi marzeniami. W moim odczuciu jest to również historia o tym, jak wielkie oczekiwania od zarania dziejów, społeczeństwo narzuca kobietom. To historia o odwadze potrzebnej do przeciwstawienia się presji i przedstawiania własnych potrzeb. To w końcu historia o tym, że należy nauczyć się mówić NIE. Stawiać granice i nie pozwalać na to, aby inni, nawet ci najbardziej kochani, zawłaszczali całą naszą przestrzeń i czas.

„Niepokorne” to piękna, poruszająca i refleksyjna powieść o kobiecej przyjaźni, nauce odmawiania i jednocześnie proszenia o pomoc. To lektura o tym, że wsparcie innych daje siłę i pozwala inaczej spojrzeć na otaczającą rzeczywistość. Nigdy nie jest za późno aby zawalczyć o swój spokój, szczęście i wewnętrzny komfort.

Polecam książkę wszystkim tym, którzy szukają mądrej, inspirującej, wartościowej i dającej nadzieję historii.