Horyzont zdarzeń recenzja

"Jest wojna, musimy robić wszystko, żeby przeżyć".


Pierwszy tom wojenno-przygodowego cyklu o nazwie "Parabellum" przeniósł mnie w czasy zawieruchy wojennej roku 1939. Tytułowa prędkość ucieczki zawładnęła mną, nie pozwalając się wydostać spod jej wpływu – wpływu talentu prozatorskiego Remigiusza Mroza. Nie inaczej, sytuacja przedstawia się z drugim tomem – po raz kolejny przekonałam się, że horyzont wyobraźni autora jest nieograniczony.

Remigiusz Mróz to doktorant w Kolegium Prawa Akademii Leona Koźmińskiego, który może pochwalić się kilkoma publikacjami naukowymi, w świecie literackim natomiast zadebiutował powieścią pt. "Wieża milczenia". Autor na swojej stronie stwierdza, iż cierpi na obsesyjno-kompulsywne zaburzenia funkcjonowania w wyniku których posiada kilkanaście niewydanych dotychczas powieści historycznych, politycznych oraz science-fiction. "Parabellum. Horyzont zdarzeń" to druga część cyklu, której pierwszy tom "Parabellum. Prędkość ucieczki" został bardzo dobrze przyjęty przez rzesze czytelników.

Październik 1939 roku, Staszek i Maria uciekają z Rawicza przed zemstą Christiana Leitnera, którego zostawili nieprzytomnego w ratuszu. Ich celem jest Francja, w której to w końcu poczują się bezpieczni. W tym samym czasie brat Staszka – Bronek wraz z resztą swojego oddziału próbuje dotrzeć na Kresy, by odnaleźć swoją byłą narzeczoną Anielę. Kapitan Obelt natomiast, wbrew przewidywaniom nadal żywy, trafia do jenieckiego obozu. Bohaterowie znani z pierwszej części, muszą zmierzyć się nie tylko z nieludzkimi niemieckimi żołnierzami, ale także z napływającą sowiecką agresją.

Z pewnością drugiego tomu cyklu "Parabellum", nie można czytać nie znając części pierwszej. Trzeba jasno podkreślić, iż to bardzo istotne, by całą serię zacząć od początku, gdyż wydarzenia opisane w drugim tomie, nawiązują bezpośrednio do części pierwszej, w której przecież działo się naprawdę wiele. Podobnie jest w "Horyzoncie zdarzeń", Remigiusz Mróz stawia bowiem na dynamikę fabuły swojej książki, stwarzając w ten sposób brawurową powieść napisaną z dużym rozmachem. To, co mojej osobie niesamowicie odpowiada i wpływa na mój bardzo pozytywny odbiór prozy autora to trafiona konstrukcja książki. Otóż, autor dzieli losy wykreowanych przez siebie bohaterów i wielotorowo - w postaci krótkich rozdziałów oznaczonych datą i miejscem akcji - miesza wydarzenia będące ich udziałem, a następnie komplikuje to wszystko jeszcze bardziej – urywając akcję w kluczowych momentach. Zabieg taki bezsprzecznie działa na pracę wyobraźni, wyzwalając pragnienie szybkiego dokończenia książki, by przekonać się jak potoczą się losy bohaterów. Niewątpliwie więc to, co może Was przekonać do tego cyklu to wartka akcja i nieprzewidywalne zwroty akcji - a wszystko to osadzone w bardzo trudnych dla Polski czasach – agresji niemiecko-radzieckiej.

Cztery perspektywy, jakie przedstawia nam autor budują całą, dynamiczną akcję. Takie, trafione moim zdaniem ujęcie, idealnie wpasowuje się w kanon powieści wojenno-przygodowej, w której nie może zaistnieć choćby chwila znużenia, cały czas bowiem musi się coś dziać. I tak właśnie przedstawia się fabuła "Horyzontu zdarzeń" - wraz ze Staszkiem i Marią przedostajemy się do Francji, wraz z Obeltem trafiamy do obozu, wraz z Bronkiem przeżywamy katorgę jazdy bydlęcym pociągiem i również wraz z najbardziej kontrowersyjną postacią, czyli Leintnerem wyruszamy w pościg za zbiegami, celem obrony jego honoru. W pierwszej części zaintrygowała mnie postać tego zapadającego w pamięć Niemca i muszę przyznać, że bohater ten staje się coraz bardziej tajemniczy. Zastanawiam się, jaki pomysł na kreację tej postaci ma Remigiusz Mróz - to niewątpliwie największy sekret tego cyklu, który dopiero czeka na odkrycie przez głodnych wiedzy czytelników.

Oprócz warstwy typowo przygodowej, nastawionej na dynamikę i ciągłe zaskakiwanie czytelnika, Remigiusz Mróz zadbał również o kilka elementów nawiązujących do tragicznej historii tamtych lat. Bestialstwo i brak jakichkolwiek zahamowań wchodzącej na teren Polski Armii Czerwonej, poprzez sugestywne opisy zachowań rosyjskich żołnierzy – mrożą krew w żyłach. Mowa tutaj o gwałtach, morderstwach i całkowitym zezwierzęceniu ludzi. Fabuła nie obfituje w dużą ilość takich odniesień, jednak w takim gatunku jest wystarczająca.

Remigiusz Mróz definiuje tytuł drugiej części cyklu, czyli "Horyzont zdarzeń" jako granicę, po której przekroczeniu nie istnieje możliwość wyrwania się z pola grawitacyjnego czarnej dziury. Po lekturze dwóch części serii "Parabellum" już wiem, że czytając pierwszą – przekroczycie granicę, za którą nie będzie już możliwości odwrotu. Będziecie musieli więc przeczytać i drugą, która utrzymuje poziom rozpoczętego cyklu. Szanowny Autorze, kiedy część trzecia? Czytelnicy bowiem nie mogą się jej już doczekać.