Zabójcza terapia recenzja

Ostatnio sporo piszę o seriach, prawdopodobnie z dwóch powodów. Po pierwsze panuje swoista moda na rozbudowywanie historii na kilka książek, w literaturze kryminalnej jest to nawet łatwiejsze, bo można łączyć poszczególne tomy jedynie głównymi bohaterami. Po drugie ja po prostu lubię je czytać, zwłaszcza gdy autorzy mają pomysł na rozwijanie wątków, a z tym niestety bywa różnie.
"Zabójcza terapia" to już szósta część cyklu z Dionizą Remańską. Teoretycznie można ją czytać bez znajomości poprzednich, sama zaczęłam od czwartego tomu i nie miałam problemu z tym, żeby się odnaleźć w fabule, ale umykają wtedy pewne smaczki związane z życiem osobistym bohaterów. Nie wierzyłam w to, co czytałam pod koniec "Śmiertelnej dawki" i okazało się, że słusznie, bo Hanna Greń najwyraźniej chciała tylko poigrać sobie z czytelnikami.
Pomysł na tę fabułę totalnie do mnie przemówił. Podobały mi się wstawki z przeszłości, a także to, że w pewnym sensie od samego początku było jasne, kto zabija. Dlaczego w pewnym sensie, zrozumiecie podczas lektury, ja domyśliłam się częściowo bardzo szybko, ale ostatecznie musiałam czekać na pełne wyjaśnienia autorki. Wtedy okazało się, że intryga była jednak bardziej złożona. Warte podkreślenia jest to, że choć pojawiło się tu sporo bohaterów, to nie czułam się ani trochę zagubiona.
Jak zawsze będę się też zachwycać stylem Hanny Greń. Przez jej książki się po prostu płynie, można się pośmiać, trochę wzruszyć, a przy tym solidnie pogłówkować nad zagadką kryminalną. Mamy tu swojski, polski klimat, odniesienia do aktualnej sytuacji społeczno-politycznej, które podobają mi się dlatego, że są niezwykle trafne, choć nie moralizatorskie.
"Zabójcza terapia" to świetny kryminał. Nie zawiedzie fanów serii z Dionizą Remańską, ale też zachwyci tych, którzy spotkają się z nią po raz pierwszy. Mam nadzieję, że Hanna Greń nie będzie więcej robić takich numerów jak przy poprzednim tomie i nie każe nam długo czekać na kontynuację. Ja już nie mogę się doczekać.
Moje 9/10.