Niebo po burzy recenzja

„Nie ma złych ludzi, są tylko złe uczynki i błędy, które popełniają.”

Julianna po magicznym lecie spędzonym w Zaleszycach nabrała większej pewności siebie. Udało jej się w końcu dogadać z rodzicami, wspólnie ustalili kompromis. Dziennie studiuje ukochaną historię, a wybrane przez rodziców prawo zaocznie. Bardzo dobrze dogaduje się z Danielem, ich miłość kwitnie. Czy jednak uda jej się połączyć wszystkie obowiązki? Daniel otrzymuje ciekawą propozycję wyjazdu do Stanów, na półroczne szkolenie. Jest to dla niego duża szansa na rozwój i zdobycie nowego doświadczenia. Julianna z niedowierzaniem odkrywa, że jest w ciąży. Z całą masą wewnętrznych rozterek i niepokojem o przyszłość zostaje sama. Po okropnej kłótni z rodzicami, którzy twierdzą, że zmarnowała sobie życie, postanawia ponownie zaszyć się w Zaleszycach i cierpliwie czekać na powrót ukochanego. Czy ten jednak wróci? Nusia w końcu po latach odnajduje swojego Griszę, biorą ślub. Ich uczucie przetrwało wiele, bardzo wiele. Czy teraz w końcu znajdą wymarzony spokój i będą mogli się sobą cieszyć? Czy jednak los zgotuje dla nich zupełnie coś innego? Powrót do przeszłości, w której poznajemy przejmująca historią Edka i Leny. Koniecznie sprawdźcie, emocje ogromne!

Autorka w całej trylogii podejmuje trudne, złożone i ważne problemy. Wychodzi jej to naprawdę dobrze, szczerze i bardzo prawdziwie. Ukazuje życie takie, jakim jest, po prostu. Ciekawie i dosadnie ukazana historia kilku pokoleń ludzi, tych, co odeszli i zostawili po sobie trwały ślad i tych, co trwają. Trudne relacje międzyludzkie, barak szczerych rozmów, uparte trwanie przy swoich decyzjach. Chwile pełne radości, szczęścia, nadziei i te gorsze pełne smutku, zwątpienia, trosk i szarości. Rodzina, przyjaciele, jak dobrze otaczać się życzliwymi i przyjaznymi nam ludźmi. Nie każdemu to jest dane. Autorka daje czytelnikowi wiele przemyśleń i mądrych życiowych rad. Z powieści bije ciepło, choć nie brakuje w niej trudnych chwil. Miłość, która jest poddawana wielu próbom, przyjaźń, zrozumienie, wierność swoim ideałom, pomimo przeszkód i piętrzącym się trudnością. Planowanie przyszłości dzieciom, wbrew ich woli, zainteresowaniom, planom i marzeniom. Jakie to przykre. Każdy ma prawo do życia po swojemu.

Słodko – gorzka wielowątkowa opowieść, która ukazuje, że po burzy zawsze przychodzi spokój. Zmusza do refleksji i przemyśleń. Zawsze trzeba mieć nadzieję na lepsze jutro. Pięknie to wyszło! Serdecznie polecam całą serię :)

http://tatiaszaaleksiej.pl/?p=3951