Pandemia 2. Kroniki straconego czasu recenzja

Ach ten Žižek... Powrócił z właściwą dla siebie erudycją i gracją, ubarwiającą opisy zastanego stanu rzeczy, by znów wszystkich zaskoczyć dosadnością wypowiedzi i szczegółowością rozmyślań o świecie...

.

W drugiej części swych nietuzinkowych analiz wokół problematyki pandemii COVID-19, podważa wszelkie znane przeciętnemu zjadaczowi chleba wydarzenia i sytuacje dnia codziennego, mające wydźwięk społeczny (w tym liczne protesty – zarówno te w USA, jak i na Białorusi), owijając je grubym szalem wiedzy utkanej z psychoanalizy i rozmaitych koncepcji filozoficznych. Przedstawiając ciąg dalszy globalnego kryzysu (pod licznymi względami, według autora, „kryzysu”), nie zapominając przy tym o filmowych rekomendacjach (które ma w zwyczaju podawać – nierzadko w ramach odwołania lub metafory realiów), prowadzi czytelnika wręcz za rękę w stronę wybrania „czerwonej pigułki” (prosto z Matrixa), która może ukazać nam toczący się wokoło społeczny dramat - w nowym, nieznanym dotąd świetle.

.

Kontrowersji – co niemiara. Analiz – tuziny. Refleksji – tony. I my, czytelnicy, w tym wszystkim nierzadko bezsilni – bo jak tu można tak jednoznacznie się z Nim zgodzić, i jak się nie zgodzić? Wciąż i wciąż tego typu myślenie towarzyszyło mi podczas lektury niniejszej książki. Zwlekałam. Zatrzymywałam się. Myślałam. Sprawdzałam w Internecie „czy aby na pewno tak było”… Oj tak. To zdecydowanie lektura inspirująca do godzinnych rozmyślań, mimo swej zgrabnej zawartości pod względem liczby stron do przeczytania. No właśnie – to nie ilość w tym przypadku się liczy.

.

A jakie tematy/zagadnienia zostały w tej ciekawej opowieści poruszone?

- skutków ekonomiczno-gospodarczych pandemii, a także tych natury psychologicznej;
- grząskiego gruntu pod wałami kapitalizmu i duuużo informacji wokół spraw polityki światowej;
- lockdownów, istoty śmierci i reakcji na myśl o końcu cywilizacji czy życia (w porównaniu Zachodu ze Wschodem);
- dezinformacji, medialnym szumie i zawiłościach w przekazach kulturowych;
- globalnego ocieplenia, wirusów, bakterii czyhających w lodowcach (mówiąc dosłownie i w przenośni);
- tożsamości seksualnej, gender bądź przenikaniu seksualności w różne sfery życia codziennego (z punktu widzenia psychoanalizy);
- dokonań współczesnych „ważnych” i wpływowych ludzi (w tym E. Muska czy B. Gatesa);
- i wiele innych…

.

Myślałam, że mam już dość tej tematyki. A ona ciągle na nowo mnie rozbudza… I chyba nigdy nie znudzi, dopóki nie zacznę wszystkiego rozumieć. Lecz… czy w ogóle jest to możliwe? Nie sądzę.