Znaki zodiaku recenzja

Tym razem przenosimy się wraz z autorem do uroczych i rajskich widoków włoskiej Toskanii. Do willi z basenem, w której poją się nocą dziksony, Julian stawia tarota i... W której wiele się dzieje. Fabuła dotyka w sumie dwóch głównych bohaterów: dawnych przyjaciół z polonistyki. Zdolnych, ambitnych na studiach, a obecnie mocno zagubionych. Ida, tłumaczka, doświadcza kryzysu zdrowia psychicznego. Maks, pisarz znany ze smutnej rodzinnej opowieści o własnym ubóstwie i wspinaniu się po szczeblach hierarchii społecznej, rzekłabym, że również zmaga się z chorobą, niemniej na inną skalę. Zarówno Ida, jak i Maks wyjeżdżają do bogaczki Poli, która osiadła w Toskanii, by odnaleźć się na nowo. Odpocząć i spojrzeć na swoje millenialskie życie z nowej perspektywy. Stworzyć siebie, wykreować z nowych przesłanek. A to, co dzieje się w trakcie ich wyjazdu, jest dość nieprzewidywalne, impulsywne i warunkowane efektem horoskopowym.

W "Znakach zodiaku" można także poczytać o:
- poszukiwaniu i kreacji własnej, bardzo plastycznej i na baumanowski styl płynnej tożsamości
- zagubieniu w życiu oraz ciągłym wyznaczaniu nowej drogi, wiecznej tułaczce, wędrówce
- motywach astrologii, kosmogramu
- kłamstwie, fałszywych motywach działania i mechanizmach obronnych ego
- wstydzie, lękach i permanentnym Weltschmerzu
- nierównościach społecznych i niesprawiedliwym podziale bogactw
- wadze miejsca urodzenia, klasowej maskaradzie i udawanych statusach społecznych
- różnicach międzypokoleniowych
- dostrajaniu cech osobowości do danego towarzystwa, odkrywaniu określonych kart i masek
- zagubieniu na rynku pracy po studiach
- relacjach romantycznych, miłości, związkach i ich rozpadzie...

Książka nie jest przy tym obszerna. Ani też super zaskakująca. Bez efektu wow. Czyta się ją płynnie, czuć wewnętrzną logikę i koncept. Sporo tu socjo- i psychologicznych wątków zawoalowanych w wartką narrację. Daje do myślenia względem społecznej konstrukcji tożsamości, co warto raz jeszcze podkreślić. Szacun także za wstawkę o MISHu 🫶🏻. Dla mnie miłe oderwanie od intensywnego naukowo czasu. Czy będę jednak do niej wracać? Wątpię. Było przyjemnie i z tym odczuciem odkładam trzymany w dłoni egzemplarz na półkę.