Psoriasis Sequentia recenzja

Poprzednia część zrobiła na mnie duże wrażenie - nie dość, że książka mnie wciągnęła, nie obyło się bez zwrotów akcji, to w dodatku zawierała mnóstwo przystępnie podanych informacji na temat psoriasis (łuszczycy). W najnowszej powieści Autora jest podobnie, aczkolwiek już nie skupiamy się tak bardzo na hospitalizacji, a na relacjach, na wcześniej przeze mnie przywołanej motywacji, która jest tak samo ważna jak tolerancja.

Wydarzenia rozgrywają się 6 lat później - Łukasz założył rodzinę, nadal ma olbrzymie wsparcie w Lucy, która jest moją ulubioną bohaterką. Naprawdę podziwiam ją za to, jak wiele poświęca dla męża. Czasami miałam wrażenie, że to zbyt wiele, ja chyba bym nie potrafiła rezygnować ze swoich marzeń... Dla niej to wręcz naturalne. Nie można zapomnieć również o uroczych córkach - Hani i Toli. Tola to moja ziomalka. Jej relacja z Łukaszem przypomina mi poniekąd tę Seweryna i Lidki z "Listów zza grobu" Mroza. Jest szczera do bólu, ale też niezwykle rozczulająca (nie pamiętam dokładnego cytatu, ale tekst o Morzu Martwym i jakichś wymysłach, że tak naprawdę nie jest martwe i w rzeczywistości to jezioro, mnie rozwalił 😂).

Bardzo podobał mi się wątek z pisaniem książki przez głównego bohatera (chciałabym ją kiedyś przeczytać!), a także prowadzeniem konta na ig. Uświadomiłam sobie, że za dużo czasu spędzam w przestrzeni internetowej. Łukasz też - publikując post, jego żona napisała pod nim komentarz, zamiast powiedzieć mu coś w realu. To daje do myślenia.

Oprócz tego w "Psoriasis sequentii" wszechobecna jest aura żałoby po stracie bliskiej osoby. Ci, co czytali pierwszą część, wiedzą, o kogo chodzi. Rozczulił mnie tekst pana Kazia, że trzeba odłożyć zmarłych na inne półki w sercu, nie ma już dla nich miejsca wśród żywych. "Smutny żyje wspomnieniami, szczęśliwy dla wspomnień". Nie jest to proste. Czy Łukaszowi uda się pogodzić z odejściem tej osoby? Musicie przeczytać. Według mnie Autor świetnie sobie poradził z opisem przeżyć głównego bohatera, ale nie tylko. W końcu nie sam Łukasz żyje tą tragedią.

Czy można czytać "Psoriasis sequentię" bez znajomości poprzedniej części? Można, ale odradzam. Myślę, że te dwie książki idealnie się uzupełniają, mamy pełniejszy obraz historii Łukasza, wiemy, z czym musiał się mierzyć w przeszłości i jak to na niego wpłynęło w teraźniejszości. Książka powinna dostarczać rozrywki i nieść przesłanie, głębszy sens. Tutaj właśnie tego doświadczamy. Zakończenie mnie zszokowało i ostatnie 50 stron czytałam w jakimś amoku ("ale że cooo?") i po raz kolejny czytałam o tym, że biedronki nie prowadzą łatwego życia, na każdym kroku spotykają przeciwności losu (jak chociażby krwiodawstwo), bądź osoby im ubliżające, nierozumiejące, że łuszczyca jest chorobą niezaraźliwą. Cieszę się, że powstają takie książki, które nam to uświadamiają. Teraz pozostaje tylko rozpowszechniać historię Łukasza Wilka ;)

Ogromnie polecam!