Archer's Voice. Znaki miłości recenzja

„Najważniejsze słowa to te, które sami przeżywamy.”


Bree musiała uciec. Uciec i zapomnieć o wszystkim, szczególnie o nocy, kiedy jej życie roztrzaskało się w drobny mak. I tak trafia do małego miasteczka, gdzie poznaje tajemniczego, zamkniętego w sobie Archera. Ten zapomniany przez ludzi z miasteczka i mocno doświadczony przez życie facet skrywał wiele sekretów, które mogłyby wstrząsnąć całym miasteczkiem. Jednak nawet fakt, że Archer porozumiewał się tylko za pomocą dłoni, nie zniechęcił jej do jego osoby.
Oboje skrzywdzeni, rozdarci między namiętnością i cierpieniem, zaczęli szukać sposobu, aby sobie zaufać.
Słowa nie są jedynymi znakami miłości, a w ich historii opowiedzianej ich dłońmi można znaleźć wszystko, co potrzebne, by się uleczyć i żyć.


„Ta historia złamie Ci serce i nauczy cię na nowo znaków miłości”.
Te słowa idealnie opisują tę książkę. Ile w niej było bólu, cierpienia i samotności, ale z drugiej strony potem sprawia, że nasze serce się zabliźnia i leczy.
Oboje bohaterów mocno zostali doświadczeni przez los. Oboje stracili swoich bliskich, oboje byli świadkami ich śmierci. Oboje mieli swoje traumy i uczyli się żyć dalej. Co prawda można powiedzieć, że Archer miał gorzej, w końcu, zanim poznał Bree, przeżył życie bez życzliwości, bliskości i uwagi, odizolowany i naznaczony łatką chorego dziwaka, a przecież był tylko dzieckiem, który w strasznych wydarzeniach stracił nie tylko rodzinę, ale i głos. Jednak żaden z mieszkańców miasteczka nie zrobił nic, aby mu pomóc, aby się z nim porozumieć, a on, mimo że sam nauczył się języka migowego, nie miał z kim pomigać. Dlatego, kiedy tylko w jego życiu pojawia się ktoś taki jak Bree, uczy się wszystkich uczuć i zachowań i wkłada w to całe swoje serce, całego siebie.

Ich relacja była czymś cudownym. Od pierwszego spotkania, z resztą całkiem przypadkowego, oboje poczuli, że ciągnie ich do tej drugiej osoby. Jednak nie wszystko pójdzie gładko, oboje na nowo muszą nauczyć się ufać, polegać na kimś, kochać. Nie jest to łatwe, ale mają siebie i razem wzajemnie się wspierają.

Co prawda, miałam wrażenie, że z początku akcja rozgrywa się strasznie powoli, jednak z czasem zdałam sobie sprawę, że to miało jakieś znaczenie i potem to czekanie zostało wynagrodzone.

„Archer's Voice” nie jest tylko zwykłym romansem z elementami erotyka, mamy tutaj coś w stylu powieści obyczajowej, a nawet co nieco z kryminału. Bardzo podobało mi się takie połączenie.

Jeśli szukacie historii pełnej emocji z małomiasteczkowym klimatem, historii o dwóch zranionych i zagubionych duszach, które są dla siebie tym wszystkim, czego potrzebują, historii o niesprawiedliwości świata i byciu niewinną ofiarą w walce o odrobinę szczęścia oraz żądzy władzy, historii, która pokaże jak uleczyć złamane serce, historii o znakach miłości, to nie zapomnijcie o chusteczkach i sięgnijcie po Archer's Voice.