Archer's Voice. Znaki miłości recenzja

„Archer's Voice. Znaki miłości” Mii Sheridan to jedna z tych książek, które się kocha albo nienawidzi. Oceny, które ponad rok temu przeglądałam przed jej zakupem, były tak skrajne, że postanowiłam przekonać się na własnej skórze, do którego grona czytelników należę. Chciałam się nawet zabrać się za nią zaraz po jej otrzymaniu, za każdym razem, kiedy już po nią sięgałam, jakaś inna książka przekłuwała moją uwagę, dlatego czas mijał, a ona nadal czekała na swoją kolej. I chociaż zazwyczaj nie robię postanowień noworocznych, w tym roku obiecałam sobie, że postaram się przeczytać chociaż 1/3 tych publikacji, które zalegają na stosie wstydu. Czy mi się to uda? Nie wiem, ale pięć takich książek jest już za mną, więc na koniec nie będę mogła powiedzieć, że nie próbowałam.

Wróćmy jednak do Archera i Bree, bo to oni grają pierwsze skrzypce w tej historii. Książka „Archer's Voice. Znaki miłości” nie jest cudem literatury i zgodzę się, że jest w niej sporo niedociągnięć, które jednym będą przeszkadzać bardziej drugim mniej. Jednym z takich elementów jest, chociażby infantylność dialogów, ponieważ niektóre „pieszczotliwe” zwroty, które Bree wypowiada do Archera, są nieco cringe'owe, czyli nieco żenujące i wywołującego niesmak. Do tej pory przewracam oczami, kiedy przypomnę sobie, chociażby takie jak „Mój słodki milczący chłopiec”. Nie do końca przypadły mi do gustu również sceny zbliżeń, ponieważ zwyczajnie było ich zbyt dużo, zważywszy na objętość książki. W pewnym momencie miałam trochę wrażenie, że autorka chciała, aby jej główny bohater „nadrobił stracony czas”, kiedy nie wiedział, do czego służy jego wiadoma część ciała. Jednak z drugiej strony należy również pamiętać, że oryginalna powieść została wydana jedenaście lat temu, więc w okresie, kiedy romanse były pisane zupełnie inaczej niż współcześnie, dlatego trzeba też podejść do konstrukcji utworu z lekkim przymrużeniem oka.

Sam pomysł na historię był jednak bardzo dobry. Archer — niewyobrażalnie skrzywdzony przez los młody mężczyzna, który na skutek wypadku sprzed lat nie może mówić, przez co lokalna społeczność praktycznie wykluczyła go ze swojego kręgu oraz Bree — młoda kobieta, uciekająca przed wspomnieniami i starająca się stawić czoło okropnej traumie, to dwoje ludzi, którzy teoretycznie nie powinni się w sobie zakochać, ale w jakiś magiczny sposób odnaleźli się w świecie i postanowili ruszyć razem wspólną drogą. Pod tym względem ich historia jest naprawdę poruszająca i aż dziw, że podczas lektury uroniłam kilka łez tylko w jednym newralgicznym momencie.

Myślę, że rynek wydawniczy potrzebuje więcej romansów, które nie są przesadnie przesłodzone, a „Archer's Voice. Znaki miłości” jest właśnie przykładem takiej lektury, nawet pomimo tych swoich kilku niedociągnięć. Książka była moim pierwszym spotkaniem z twórczością autorki, ale już teraz mogę powiedzieć, że z pewnością nie ostatnim.