Poza zasięgiem recenzja

Lubicie motyw sportu w książkach?
Który najbardziej? U mnie to oczywiście F1.


Dziś przychodzę do was z recenzją „Poza zasięgiem” K. Bromberg.


Spencer Riggs właśnie dostał szansę, o której marzył od lat. Dostał fotel w F1, choć co prawda jest tylko na zastępstwie, ale tylko od niego zależy, czy wykorzysta to w jak najlepszy sposób i zapewni sobie przyszłość w wyścigach królowej motorsportu.
Dla Camilli Moretti to także szansa, choć po­wrót na do świata wyścigów nie był dla niej łatwy. Została nową szefową marketingu Moretti Motorsports, ale tak naprawdę ma przygotować się na zajęcie miejsca ojca, który jest wlascicielem zespołu.
Znajomość tej dwójki nie zaczęła się zbyt dobrze i każdy z nich ma swoje priorytety, jednak nie wątpliwie coś ciągle przyciąga ich do siebie.
Czy będą gotowi zaryzykować, kiedy stawka jest tak wysoka?

Po pierwsze cieszę się, że coraz więcej książek z motywem F1 jest wydawanych w Polsce, gdzie wyścigi poniekąd nie są tylko marnym tłem, ale przez połowę książki (bo o całości ciężko mówić w ogóle) są czymś ważnym. Tutaj było tak samo. Przez pierwszą część akcja toczyła się wokół wyścigów, a raczej bazowała na mocnym tle z nimi i to mi się ogromnie podobało. Autorka zrobiła też bardzo dobry research, który nie ograniczał się do obejrzenia kilku wyścigów i Drive to „Survive na Netflixie”, choć i tak wykryłam kilka błędów, ale nie były one aż tak rażące, jednak i tak muszę się przyczepić do tłumaczenia, a mianowicie do określania zespołów jako „stajnia” i to ciągłego używania — czasami kilka razy z rzędu, jakby tłumacz zapomniała, że team to po prostu „zespół”, a „stajnia” raczej nie jest już używana, więc w pewnym momencie zaczęło mnie to irytować.

Niestety im dalej w las... tym mniej drzew, a raczej tej wyścigowej otoczki, oczywiście zostaje gdzieś tam w tle, ale brakuje już opisów, smaczków, a autorka skupia się w całości na relacji bohaterów i niestety nie do końca mnie to kupiło. Główny bohater od początku nie przypadł mi za bardzo do gustu, był zbyt pewny siebie, czasem samolubny i miał niewyparzony język. W pewnych sytuacjach obiecywał umiar, a jednak za chwilę o tym zapominał i potem zachowywał się jak małe dziecko.
Camillę natomiast na początku polubiłam, ale trochę zbyt szybko i łatwo poradziła sobie ze swoją traumą i to sprawiło, że jakoś odbiór jej postaci finalnie pozostał na średnim poziomie. Może gdyby autorka bardziej skupiła się na jej przemianie i powrotu do dawnej siebie, myślę, że wszystko potoczyłoby się inaczej.

Ogólnie nie jest to zła książka, właściwie dobrze się przy niej bawiłam. Nie licząc szybko rozwijającej się relacji i głównego bohatera, to motyw F1 mnie kupił i były momenty, kiedy z zapartym tchem brałam udział we wszystkich przygotowywaniach, treningach, godzinach spędzonych na symulatorze i wyścigach, a ogólny zarys sytuacji Moretti Motorsports dziwnym trafem trochę przypominał mi sytuację Williamsa i Carlosa.