Diabły z Saints recenzja

Trochę zajęło mi zanim wymyśliłem jak zacząć tekst o tej książce. Chciałem uderzyć w: "diabelnie dobra książka", ale to nie do końca prawda, albo "gdzie diabeł nie może, tam bliźniaków pośle" to z kolei jest tak głupie, że aż żal klawiaturę ściska, uderzyłem więc w pewniaka, czyli napisałem dwa zdania, o tym jak pisałem dwa zdania. Klasyczne wodolejstwo? Owszem, ale sięgając po Diabły z Saints, musicie być przygotowani na to, że autor lubi długie zdania i opisy, co nie zmienia faktu, że to:

Dobra książka, chociaż zeszpecona fatalną okładką. Gdyby nie cała masa pozytywnych opinii nigdy bym po nią nie sięgnął i w ostatecznym rozrachunku nie poznałbym fajnej powieści - pal licho, wrażenia estetyczne, ale szczerzący się z niej potwór, ma się nijak do tego, co znajduje się między okładkami, całe szczęście, oprócz dobrych opinii, ratuje sytuację również:

Oficjalny opis zdradza całkiem sporo fabuły, więc szkoda mojego czasu na jego powielanie i waszego na czytanie: mamy dwóch braci bliźniaków, sieroty ze spalonej rybackiej wioski, którzy zmuszeni zostali do szukania szczęścia w szerokim post-apokaliptycznym świecie, bracia są wyjątkowi, bo jakby byli normalni, to nie nadawaliby się na bohaterów literackich). Generalnie książka dzieli się na trzy odrębne, ale bardzo mocno ze sobą powiązane części - pierwsza jest jak klasyczny western, opowieść rewolwerowcach i zemście, drugie to trochę zalatuje zapachem różyImieniem Róży: mamy klasztor, w którym w tajemniczych okolicznościach giną mnisi (teo - thriller, he he he), trzecie to już zrzynka z opowiadań wiedźmińskich, z tym, że zrzynka bardzo fajna, i właściwie:

Marcin Rusnak garściami czerpie od innych twórców - czuć fascynację Mroczną Wieżą Kinga, autor pisał o niej magisterkę (rewolwery, te lekko westernowe klimaty), Sapkowskim, czy powiewem gier z serii Fallout, a mimo to, udało mu się stworzyć wyjątkowy, spójny świat przedstawiony, i co ważniejsze autor pozwala czytelnikowi poznawać go mimochodem, razem z naszymi bohaterami, oszczędzając dialogów, w których postacie tłumaczą sobie wzajemnie fakty zupełnie dla nich oczywiste, żeby czytelnik miał lepsze rozeznanie i się nie pogubił, mimo to powieść i tak jest lekko przegadana i "przeopisowana", bo pewnie autor w ten sposób chciał dać czytelnikowi lepiej poznać bohaterów i świat, bo rozumiem, że:

Na jednej książce o przygodach Alana i Zacka się nie skończy, a przynajmniej tak wywnioskowałem z zakończenia Diabłów, i bardzo dobrze, bo zapowiada się fajna seria, oby tylko autor miał pomysł jak to dalej pociągnąć - panie Marcinie, niech pan tego nie spieprzy!