Żerca recenzja

O trzecim tomie "Kwiatu Paproci" krąży tak wiele skrajnych opinii, że troszkę się bałam sięgnąć po tą część. Czy "Żerca" faktycznie jest taki straszny jak go malują (albo o nim piszą)?




W tym tomie akcja nieco zwalnia. Po wydarzeniach z "Nocy Kupały" Gosia musi się mierzyć ze swoimi demonami, Mieszko znika, a w Bielinach pojawia się młody, ambitny Wróż. Przy okazji ktoś zaczyna polować na boginki i im podobne istoty. Jest cały panteon słowiańskich bóstw - czyli nie ma nudy.
A jednak ten tom właśnie uznawany jest za najnudniejszy. Ma w sobie co prawda mniej akcji, ale ja nie uważam żeby jakością odbiegał od pozostałych części. Tym bardziej autorka zaserwowała nam na koniec niezły zwrot fabuły.

"Cały dzień walczyłam z łopatą. Był to pojedynek o tyle nierówny, że kiedy ja się męczyłam, ona w ogóle nie współpracowała".

Gosia nadal jest Gosią i ze swoistym wdziękiem najpierw się w tarapaty pakuje, a potem próbuje z nich wybrnąć. W każdym razie nadal mamy narrację pierwszoosobową, dzięki czemu przez fabułę się płynie. 
Czytając opinie o tej pozycji natrafiałam często na hejt właśnie wobec Gosi, że sama nie wie czego chce, że wodzi Mieszka za nos, że sama nie wie, czy jest w związku, czy nie. Ale ja to widzę trochę inaczej. Nasza bohaterka jako introwertyczka nie ma zbyt wielu przyjaciół, Mieszko to jej pierwsza miłość, sama nie potrafi określić swoich uczuć, a co dopiero cudzych. I ja tu widzę logikę, mi to nie przeszkadzało ani trochę. 
Niektórym się podoba, że jest mało Mieszka, inni twierdzą, że jest go za mało. Cóż, ja jestem #teammieszko ;) Ale jego brak nie był jakoś mocno krzywdzący. 

Ogólnie jeśli chodzi o całokształt to nadal pozostaje fajna i przyjemna książka. Duża zasługa lekkiego pióra pani Bereniki-Miszczuk. Może mi się podobała bardziej dlatego, że wzięłam ją jako przerywnik pomiędzy cięższymi pozycjami? Nie wiem. W każdym razie pomimo gorszych opinii pojawiających się tu i tam, ja pozostaję wierną fanką Cyklu i polecam serdecznie nie tylko na nadchodzące jesienne dni. 8/10