Arcana recenzja

Viscondessa Arcana Trionfi po latach nieobecności wraca do posiadłości Amorte. Tam czeka na nią przyjęcie niespodzianka, banda nadętych arystokratów, dziwny mag, jeszcze dziwniejsza wróżka i…trup w ogrodzie.

Annę Szumacher poznałam przy okazji lektury „Słowodzicielki”. Pamiętam, że książka bardzo porządnie warsztatowo napisana, ale poziom absurdu przekroczył moje granice tolerancji. Tu bałam się czegoś podobnego, zwłaszcza przy takim natężeniu ilości bohaterów. Na szczęście same postacie choć dość barwne (niektórzy w dość szczególny sposób), a niektóre plot-twisty fabularne mimo że niespotykane, nie odczułam przesytu powieścią. Wręcz przeciwnie, świetnie się bawiłam przy książce!

Zapętlenie i przeżywanie co rusz tego samego dnia już ma swoje miejsce w kulturze. Wspomniany przeze mnie w tytule „Dzień Świstaka”, czy świetnie napisane „Siedem Śmierci Evelyn Hardcastle” już się gdzieś tam zakorzeniły dlatego kiedy usłyszałam o tym wątku, miałam już pewne oczekiwania wobec fabuły. I tu autorka nie zawiodła! W mojej opinii przeżywanie tego samego dnia jest dość trudnym do poprowadzenia wątkiem, nie nuży, można się łatwo pogubić w historii, zaś jeszcze łatwiej znużyć odbiorcę. Pani Anna jednak sprawnie łączy poszczególne dni w jedną spójną historię, wątki poprowadzone są intrygująco i z właściwą starannością.

Co na pewno wybija się na szczególny plan, to oczywiście bohaterowie i tu pojawia się pierwszy i tak właściwie jedyny zgrzyt dotyczący tej książki. Niektórzy dostali przysłowiowe pięć minut, inni zaś, nawet wydający się szczególnie istotni nie otrzymali należytej uwagi. A tyle można by było o nich napisać! Tyle opowiedzieć! Rzecz jasna bohaterowie, którzy zostali należycie dopieszczeni, zostali przedstawieni bardzo dobrze, spójrzmy chociażby na Baronettiego He (jasna zaraza cały czas mnie nurtuje skąd takie nazwisko?) oraz na maga Beth’a. Dwie skrajnie różne, a jednak dość podobne do siebie postaci. Szczególnie polubiłam też Arcanę i to jak się zmienia na kartach powieści.

Podsumowując książka była bardzo dobra. Na plus research robiony przez autorkę na temat trujących roślin, podobały mi się też tytuły szlacheckie „Viskond/ Viskondessa” (z tego co mi wujek Google powiedział, to tytuły zbliżone do Viscount – czyli wicehrabiego), podobał mi się świetnie oddany klimat końcówki XIX wieku (ach pana Darcy tylko brak!) oraz mroczny vibe angielskiej rezydencji. Osobiście serdecznie polecam!

Książkę otrzymałam w ramach współpracy recenzenckiej od Wydawnictwa Mięta – dziękuję!