Klątwa recenzja

Jestem zagorzałą miłośniczką Herkulesa Poirot i panny Marple i nieraz zdarzało mi się żartować, że te dwie całkiem miłe, uprzejme i dobrze wychowane osoby absolutnie nie powinny być nigdzie zapraszane, niczego nie zwiedzać, nie jechać na wakacje ani z wizytą, nigdzie nie bywać, bo nawet gdy idą na obiad do restauracji, to kończy się to czyimś zejściem. Wygląda na to, że nomen omen klątwa tego rodzaju dotknęła komisarza Deryłę, bo na zupełnie prywatnym wyjeździe zatrzymuje się przypadkiem akurat w odosobnionym hotelu, w którym ktoś przymierza się do systematycznego uśmiercenia grupy ludzi.
Skojarzenia z Christie nasuwają się zresztą każdemu, kto przeczytał "I nie było już nikogo". I tu jednak się przyczepię, bo u Christie każdy zaproszony na wyspę gość miał związek ze sprawą, a tutaj nie wiadomo dlaczego morderca zaplanował, że mogą dołączyć do kompanii dwie przypadkowe osoby. Czemu? No właśnie nie wiadomo. Ale bez tego Deryło poszedłby spać gdzie indziej.
Kto czytał Christie, pamięta też zapewne, że intryga opisana w "I nie było już nikogo" jest nieco... wydumana. No cóż, tu jest podobnie. Motywacja morderczego świra jest pokrętna, jak to u świra, a jego historia, przyznajmy, trochę jednak mało prawdopodobna. Za to drastyczna - jeśli wstrząsa wami okrucieństwo wobec dzieci, to lepiej nie czytajcie. Ofiary Czornyj przedstawił za to jako osoby wyjątkowo mało sympatyczne, nawet te, którym cokolwiek trudno zarzucić, jak choćby młoda, ambitna recepcjonistka, żądna życiowego sukcesu, by odpłacić za starania ojcu, który ją samodzielnie wychował. Nie da się też ukryć, że większą niechęć okazuje autor postaciom kobiecym.
Wykorzystanie motywu "jesteśmy odcięci od świata, a jeden z nas to morderca" też nieco szwankuje. Zbrodniarz zaplanował drobiazgowo swoją zbrodnię, ale żeby mieć gwarancję, że hotel rzeczywiście będzie odcięty od świata, potrzebował chyba jasnowidzenia. Wystarczyłby brak burzy, która utrudnia komunikację, i plan zakończyłby się po pierwszym trupie.
Poza tym, książka Czornyja należy do tego typu kryminałów, gdzie czytelnik ma za mało danych, by móc typować mordercę (chyba że pamięta tamten myk z "I nie było już nikogo"). Podstawowe pytanie - co łączy zgromadzone w hotelu osoby i jak to się stało, że znalazły się tu razem - zostaje zadane tak późno, że odpowiedź na nie nie ma większego znaczenia dla odkrycia mordercy (w dodatku jego historię i pierwotną tożsamość poznaje czytelnik, a nie osoby prowadzące śledztwo).
Na pewno jednak można to przeczytać z dostateczną satysfakcją, by nie uważać czasu poświęconego na lekturę za zmarnowany.