Klątwa recenzja

Nie mam pojęcia, jak Max Czornyj to robi, ale z każdym tomem cyklu wciąga mnie głębiej w makabryczne przeżycia komisarza Deryły. Nie sposób się od tego uwolnić, każdorazowo toczę ze sobą desperacką walkę, żeby przeplatać kolejne tomy cyklu innymi książkami, a wszystko po to, żeby choć na chwilę uwolnić się od brudnego świata przerażających zbrodni, skrzywionych, psychopatycznych osobowości i krzywdzonych ludzi. Taki paradoks: i chcę, i się boję.

Tym razem Deryło udaje się na słowacką stronę Tatr, gdzie w położonym na odludziu, podupadającym hotelu Tatra Elegance, ma odbyć tajemnicze spotkanie. Niestety, zamiast tego, zmuszony jest wziąć udział w makabrycznym spektaklu zabijania, przygotowanym przez Widza. Sprawa wydaje się przesądzona.

Kolejna rewelacyjna część z moim ulubionym komisarzem. Autor nie zwalnia tempa i nie obniża poziomu. Świetnie sobie radzi w każdym aspekcie konstruowania fabuły. Tworzy prawdziwe i realistyczne relacje międzyludzkie, z niesłychaną lekkością buduje okropne wątki kryminalne, obrazowo opisuje potworne zbrodnie, a realizmu powieści dodaje fakt, że lokuje akcję w miejscach istniejących naprawdę, łącząc wszystko to w spójną i logiczną całość. Mówiąc krótko, Czytelniku, jakbyś tam był.

Bezkompromisowy, mroczny i nieprzewidywalny thriller psychologiczny, odsłaniający najmroczniejsze zakamarku ludzkiego straumatyzowanego umysłu. Zakończenie w stylu Maxa: wywrócić wszystko do góry nogami, zamieszać, a potem z uśmiechem zadowolenia zostawić czytelnika z tym swoim Fade to Black i niech się głowi, niech myśli, niech czeka…

Niestety, w „Klątwie” znalazłam trochę zgubionych literówek, ale to nie byłby wielki problem, zdarza się wszędzie i każdemu, ale już mylenie imienia córki komisarza Deryły uważam za ogromne niedopatrzenie. Wiktoria zmienia się w Weronikę. Po raz pierwszy taki lapsus padł w rozdziale 86 „Traumy” („Ewa l. 51. Weronika l. 19. Reszta napisów rozmywała się przed oczami komisarza”), w tomie 4 powiedziałabym, że problem jest nagminny. Córka Deryły nie jest postacią poboczną, drugoplanową owszem, ale ważną i to niepanowanie nad imieniem trochę mnie szokuje.