Opowieści Baśniomistrza. Księga Koszmarów: Transylwania recenzja

Kto z nas nigdy nie marzył o podróży przez spowite mgłą Karpaty i o odwiedzeniu Transylwanii? Kto nie chciał zwiedzić Sighisoary i Targoviste? Kto nie czytał z zapartym tchem opowieści o wampirach i o straszliwym Władzie Palowniku?

Kolejna odsłona Opowieści Baśniomistrza zabiera nas właśnie do Transylwanii – tym razem będziemy mogli rozegrać cztery przygody. W pierwszej z nich zapolujemy na wampira i to w jego zamku, w drugiej zaś na wilkołaka. W trzeciej będziemy musieli powstrzymać pewnego naukowca i potworne kreatury, które stworzył (już się pewnie domyślacie o kogo chodzi), zaś w czwartej spotkamy sławnego jeźdźca bez głowy!

Do wyboru będziemy mieli tylko cztery klasy postaci – księdza, pisarkę, podróżnika i uczonego. Każdy z nich posiada inne statystyki, więc przed rozpoczęciem przygody warto się zastanowić nad tym, w jaki sposób chce się rozegrać całą historię: czy będziemy raczej cichaczem przemykać opłotkami i korzystać z naszej wiedzy, czy będziemy bardziej skłonni do konfrontacji z wrogiem?

Podobnie jak w poprzednich częściach (,,Tajemnice Dziwnolasu’’, ,,Sekrety Smokolochów’’) możemy grać drużynowo (twórcy zachęcają, żeby drużyna składała się z maksymalnie czterech osób) lub w pojedynkę.

Podobnie jak wcześniej, potrzebujemy do tego też Baśniomistrza, który odpowiada za narrację i klimat. Jeśli jednak nie mamy takiej osoby pod ręką to nic straconego: w książce znajdują się kody QR, które odsyłają nas do naprawdę niesamowitych pejzaży dźwiękowych.

,,Księga Koszmarów: Transylwania’’ ma jednak tym razem wyższą kategorię wiekową, bo sugerowany wiek najmłodszego uczestnika zabawy to 14 lat. I chociaż nie trafiłam (jeszcze?) w tej opowieści na równie drastyczne motywy, jak diabeł obdzierający moją postać ze skóry, to drzewo wisielców było bardzo nieprzyjemną lokalizacją. Taką, która mogłaby naprawdę wystraszyć co wrażliwsze dzieci. Podobnie jak zbezczeszczona i zakrwawiona kaplica. A nie o to tu przecież chodzi, prawda?

Tych z Was, którzy zastanawiają się nad kupnem tej części i nad tym, czy jest warta swojej ceny spieszę zapewnić i uspokoić – niezależnie od tego, jak bardzo niektóre wydawnictwa oszczędzają teraz na papierze Black Monk tego nie robi.

Czy polecam? Tak. I mam nadzieję, że będzie mi dane rozegrać te historie przy udziale starszych dzieciaków.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

PS. Nie mogę na sam koniec nie wspomnieć też o tym, że do książki są dołączone trzy oryginalne arkusze z kartami postaci i dwie mapy. To bardzo fajne rozwiązanie, bo pozwala nie zniszczyć książki i nie wymaga szukania najbliższego punktu ksero w okolicy.