Pęknięta kra recenzja

Spadam w dół.
Roztrzaskuję sobie głowę.
Czy to sen czy rzeczywistość?

Nie mam pojęcia. Czuję tylko twarde kamienie na ziemi, których kształt odciskał się na mojej twarzy coraz mocniej i mocniej. Nagły zryw wybudza mnie z mrocznego snu. Ocieram oczy. Wyostrzam wzrok. Na moich kolanach leży książka „Pęknięta kra” autorstwa @magdalenazimniak_author

Uff, to był tylko sen. Otrząsnąłem się. Z głowy wygoniłem niechciane obrazy i myśli. Tak odmieniony ponownie oddałem się lekturze.

Poczucie winy.
Rozpacz.
Tęsknota.

Wkradały się do mojego serca.

Kim była ona - kobieta wyłaniająca się z kart czytanej opowieści? Autorka skąpymi fragmentami odkrywała mi jej portret. To był sprytny pomysł na fabułę, bo dzięki temu moje zaciekawienie nie gasło. Wręcz sięgało zenitu. Ścigało się z z natłokiem myśli kto?co?i dlaczego?

Córka.
Matka.
Samobójczyni czy ofiara morderstwa.

I związana z tym zagadka, która cały czas doprowadzała mój umysł do szaleństwa.

Ta historia mnie osaczała. Zachłannie ją chłonąłem zatracając się w czytaniu. Trochę jak narkotyk. Miałem wrażenie, że udziela mi się szaleństwo bohaterki...

Nie opuszczał mnie stan ciągłego napięcia. A myśli ciągle gdzieś odpływały. Z ust wydobywał się niemy krzyk: "To wszystko wydaje mi się jakimś surrealistycznym snem".

Ilość doświadczanych tutaj emocji przerastała mnie i... trochę niepokoiła. To była mnogość bardzo skrajnych uczuć. Wpadłem w otchłań nimi przepełnioną...

Zakończenie totalnie mnie... rozwaliło. Zbliżając się do końca odczuwałem coraz większe napięcie, które z każdą kolejno przeczytaną stroną narastało. Aż dotarłem do momentu kiedy dopadła mnie "dziura, czarna i lepka jak smoła", która jak tsunami, nagle i gwałtownie zalała mój umysł. A potem trzask. I koniec.

Autorka kolejny raz dała mi do ręki książkę nieodkładaną. Podzieliła ją na części, w każdej z nich pokazując mi inny obraz. Choć można mieć czasami wrażenie przypadkowości pojawiających się zdań czy zdarzeń to skupcie się przy lekturze, bo tutaj nic nie jest przypadkowe, a każde zdanie finalnie ma ogromną wartość i znaczenie. Między czytanymi zdaniami wyłaniał się smutek. Rozdzierający i nieodwracalny. Smutek zazdrości. Smutek straty. Smutek tęsknoty. Pajęczyna powiązań i zależności pomiędzy zdarzeniami tej opowieści rozpościerała się coraz bardziej i bardziej - wszystko to powodowało, że kolejny raz książkę pani Magdaleny czytałem zachłannie.