Nie mów nikomu recenzja

Natan po śmierci ojca staje się nieprzystępny, oschły i opryskliwy dla swojej żony Margo. Zatrzymują się w domu zmarłego, by zorganizować pogrzeb. Na miejscu zaczynają się dziać niepokojące wydarzenia, a mężczyzna coraz mocniej okazuje niechęć swojej drugiej połówce.

Marcin wychodzi z więzienia po odbyciu wieloletniego wyroku. Chce odzyskać żonę.

Dwadzieścia pięć lat wcześniej Ania spodziewa się dziecka ze swoim mężem, Zbyszkiem. Ten jest lokalnym policjantem, który prowadzi sprawę wypadku samochodowego z udziałem pieszej – starszej kobiety. Żona innego policjanta również jest w ciąży. Jurek prosi Zbyszka o wsparcie psychiatryczne dla swojej żony, która cierpi na chorobę dwubiegunową.

Kilka lat temu czytałam książkę Karoliny Wójciak. Chociaż odznaczała się dobrą stylistyką, to budowa i forma nie do końca mi odpowiadały. Wtedy oceniłam powieść na 4 gwiazdki. Swoją opinię mogłabym skopiować i wkleić do najnowszego dzieła pisarki.
Powieści obyczajowe nie wpisują się w mój czytelniczy gust, a autorka tworzy właśnie w tym gatunku. Nieznaczne zabarwienie kryminalne nie było w stanie wciągnąć mnie w wir przerzucania kolejnych stron. Nudne, długie wprowadzenie, które w drugiej połowie nieco przyspiesza. Wielowątkowa fabuła, która jest dość przewidywalna, bo pisarka idzie swoim schematem. Brak zwrotów akcji.

Powieść prowadzona jest pierwszoosobowo przez troje bohaterów. Kilka ostatnich rozdziałów należało też do innej postaci. Zdawałoby się, że autorka porządnie zbudowała kontekst psychologiczny, ale zachowanie bohaterów było nielogiczne i niespójne. Nie chodzi mi jedynie o osoby rozchwiane emocjonalnie, bo to zawsze można zamaskować płaszczykiem choroby psychicznej, ale również te całkowicie zdrowe.
Do tego, po raz drugi, kuriozalna puenta, czyli triumf deprawacji, demoralizacji, braku odwagi, empatii. Choć bohaterowie nie ewoluowali, to wszyscy okazali się pozbawieni moralności. Jedynie Anię mogłabym „podciągnąć” pod postać neutralną, ale do pozytywnej nie należała. Prawda została zamieciona pod dywan, bo bohaterowie wybierają wygodne kłamstwa.
Po raz kolejny autorka mnie nie przekonała do swojej powieści.