Ci, którzy zostali recenzja

Twórczość Hanny Greń od dawna stanowiła dla mnie taką bezpieczną odskocznię od tych najmocniejszych książek. Jej kryminały charakteryzowały się świetnymi intrygami, raczej nie epatowały przemocą, można było znaleźć w nich odniesienia do aktualnej sytuacji społecznej, a wątki obyczajowe skutecznie łagodziły mroczne doznania. Stworzyłam tę krótką charakterystykę w czasie przeszłym, ale i najnowsza powieść zawiera wymienione elementy. Okazała się być jednak trudniejsza w odbiorze niż się spodziewałam.

"Ci, którzy zostali" to bardzo złożona historia, za pośrednictwem której Hanna Greń pozwala nam się zmierzyć z mało popularną i wyjątkowo bolesną tematyką. Porwanie dziecka to coś, co nie mieści mi się zupełnie w głowie. To, co musi przeżywać rodzina, ale też to, co odczuwa bezbronna istota... To wyjątkowy ładunek emocjonalny nawet na kartach powieści. A jak dołożymy do tego kolejny trudny poważny problem społeczny, to po prostu trzeba sobie robić przerwy w czytaniu.

Uwielbiam sposób, w jaki autorka łączy ze sobą wątki, które na początku powieści wydają się stanowić dwie osobne historie. Istotne jest to, że czyni to w sposób dobitnie logiczny, żadne słowo nie jest przypadkowe i gdy znamy już rozwiązanie, to wydaje się ono zupełnie oczywiste. To prawdziwa sztuka tak manipulować czytelnikiem, by nie dostrzegał tych powiązań wcześniej, a Hanna Greń jest w tym arcymistrzynią.

Ta książka jest jednak bardziej sensacyjna niż wcześniejsze. Wynika to z działalności, jaką prowadzi część bohaterów, a ta z kolei wymaga specyficznych kroków ze strony policji. Ta część fabuły podobała mi się najmniej. Wolę autorkę w tym psychologiczno-obyczajowym wydaniu, preferuję czytanie o mrokach ludzkich dusz, a grupy przestępcze, ich struktury i prostacka przemoc fizyczna je charakteryzująca leżą tak daleko od moich zainteresowań jak tylko się da, dlatego też ta książka mnie nie zachwyciła.

"Ci, którzy zostali" to powieść z drugim, a może i trzecim dnem, zaskakująca zakończeniem, przede wszystkim jednak niezwykle oryginalna. Dla mnie za mało było w niej elementów charakterystycznych dla Hanny Greń, ale to też kwestia tematyki, o której wspominałam wyżej. Ta książka nie będzie więc moją ulubioną, ale to wciąż wysoki poziom.

Moje 7/10.