Stukostrachy recenzja

 „W nocy, gdy cały dom już śpi,
Stukostrachy, Stukostrachy
Stukają do drzwi.
Chciałbym stąd uciec, lecz boję się,
Że Stukostrach zabierze mnie.”

Pewnego dnia młoda pisarka - Roberta ‘Bobbi’ Anderson dokonuje szokującego odkrycia. Nie może w to uwierzyć, czyżby postradała zmysły? A potem następuje ciąg dziwnych i niewytłumaczalnych zdarzeń. Telepatycznie łączy się ze swoim przyjacielem, prosząc go o ratunek.
Doświadczony pisarz James ‘Jim’ Gardner przebywa na spotkaniu, w którym przed rzeszą obcych ludzi ma czytać fragmenty ze zbiorów swojej poezji. Jim znów zaczął pić, dlatego nie jest w najlepszej formie. I gdyby nie pewna złośliwa pinda, która opłaca mu honorarium, Jim już dawno by skapitulował. Nagle doznaje silnego przeczucia – jego przyjaciółka i kochanka Bobbi Anderson ma kłopoty. Ta silna i irracjonalna myśl sprowadzają Jima do Haven - miasteczka, w którym zaczynają dziać się zjawiska nadprzyrodzone.


To było zawstydzające. Taka wielka fanka powieści Kinga jak ja, a nigdy nie czytałam „Stukostrachów”. Wydawało mi się, że prawie wszyscy, którzy zetknęli się z twórczością mistrza grozy mają o niej szerokie pojęcie, a ja? Więc okryta hańbą, w końcu kupiłam jedną z najpopularniejszych książek tego pana, by samej przekonać się o jej fenomenie.

Nie zrozumcie mnie źle, uwielbiam Kinga i jego prozę, ale „Stukostrachy” nie mogę zaliczyć do tych perełek, z jakimi do tej pory się zetknęłam. Nie polubiłam głównych bohaterów, a zwłaszcza Bobbi. Przy każdym dialogu, wysyłałam niemą prośbę do tych fikcyjnych, papierowych laleczek „zamknij się, zamknij się!” - i tak dalej. Po krótkim czasie miałam serdecznie dość tej dwójki: świętoszkowatej „pani Indiana Jones” i pijaka z przerośniętym ego. Niestety byłam skazana na ich towarzystwo niemal do samego końca.
Sama historia też nie jest powalająca. Początek był nudny jak flaki z olejem. Owszem, nie przeszkadza mi, gdy bohaterowie sobie gawędzą i rozwodzą się nad historią swojego życia, ale pod warunkiem, że ich nie nienawidzę. Bobbi z wiecznym dylematem swojej apodyktycznej, okropnej siostruni (o, jak mi ciebie żal – oczywiście ironizuję) oraz jej żałosny kochaś z obsesją ratowania świata.
Inne wątki również mnie nie przekonały, chwilami wręcz zaczepiały o granicę kiczu. I wybaczcie tę jawną szczerość, ale tak to właśnie odebrałam.

Powieść dzieli się na trzy części, a najsmutniejsze jest to, że to epilog najbardziej mi się spodobał. Kompletnie nie mogłam się odnaleźć w tej potężnej dawce fikcji, jaką zaserwował nam King. Pojęcie groteski nabrało nowego obrazu – i nie jest to komplement. I gdyby nie uwielbiana przeze mnie proza Kinga i niektóre momenty przebłysku dowcipu bohaterów, powieść oceniłabym niżej.