Kolejne 365 dni recenzja

Po przeczytaniu pierwszej części chciałam więcej. Drugą połknęłam całkiem szybko. Ale ta trzecia… Na trzecią musiałam trochę poczekać, ale przeczytałam ją w dwa wieczory, bo nie mogłam się oderwać. Bardzo ciekawiło mnie zakończenie całej pokręconej historii…

Zacznę może od tego, że na tą serię spadła spora fala hejtu. Autorce oberwało się za styl i język… Ale nie ukrywajmy, Blanka Lipińska jest po prostu normalną kobietą, która chciała napisać książkę, a nie profesorem renomowanej uczelni z dziesięcioma tytułami przed nazwiskiem. Chciała, to napisała.

I wiecie co? Dobrze, że powstała ta książka. Stanowi odskocznię od tego, co zazwyczaj czytam, oderwanie od nudnych, szarych i podobnych do siebie dni. Takie „guilty pleasure”, o którym wstyd czasem mówić ;)

Przeczytałam i nie żałuję. Cała historia od początku wydawała mi się nieco dziwna, ale dopiero w tej części wyjaśnia się… hmm… wyśnienie sobie Laury przez Massimo.  Akcja nie zwalnia ani na chwilę, i muszę przyznać, że pod koniec odkładałam książkę z siarczystym przekleństwem, bo nagle wszystko się diametralnie zmieniało… Szala się przechylała raz na korzyść Nacho, a raz na korzyść Massimo. (Choć w realnym świecie pewno wszyscy by się najzwyczajniej powystrzelali i cześć pieśni…)

Nie powiem, że nie irytowały mnie zbyt częste przekleństwa, absurdalne sytuacje, czy głupota głównej bohaterki. Na szczęści w tej części mija jej to fanatyczne uwielbienie do drogich ciuchów (kto trzyma buty w kartonowych pudełkach?). Ale tak jak już wspomniałam, biorąc pod uwagę całokształt, nie jest tak źle, jak się wydaje. 

Całość się klei, czyta się szybko, można się i uśmiać, i wzruszyć, i zdenerwować. A chyba o to chodzi, by książka wzbudzała emocje. Wszystkiego tu jest pełno, seksu, podstępów, kłamstw… Szczerze powiem, ze samo zakończenie mnie zaskoczyło, ale… cieszę się, że właśnie taki był finał.

Jeśli autorka coś jeszcze przypadkiem napisze, to pewnie przeczytam. A teraz wracam do swoich ulubionych thrillerów…