Nie czekaj już dłużej recenzja

Trzy kobiety, trzy przyjaciółki, trzy żony. Laura ma trójkę wspaniałych dzieci, męża i piękny dom. Jej życie wydaje się być idealne, jednak pozory mogą być bardzo złudne. Skupiona na zaspokajaniu potrzeb bliskich, kobieta zgubiła gdzieś siebie. Pewnego dnia dociera do niej, że ma dosyć bycia przezroczystą. Nie zdąża jednak podjąć kroków do zmiany, bo decyzję podejmuje za nią mąż. Z dnia na dzień postanawia zakończyć ich wspólne życie, a jego zachowanie staje się co najmniej niepokojące.

Edyta żyje w toksycznym związku. Jedno z jej dzieci wymaga specjalnej opieki. Z tego powodu kobieta ma poczucie, że jest w sytuacji bez wyjścia. Ze wsparciem przyjaciółek daje jednak radę podjąć trudną decyzję o przerwaniu sznura zła, którym dała się oplątać mężowi, traktującemu ją jak przedmiot, którego może używać do zaspokajania swoich potrzeb.

Beata, w przeciwieństwie do przyjaciółek, ma wspaniałego, kochającego ją do szaleństwa męża. Mimo to jej związek staje na granicy rozpadu. Uratowanie go będzie wymagało ogromnego wysiłku, lecz z mocą miłości nie ma przeszkód nie do pokonania.

"Nie czekaj już dłużej" to opowieść o ludziach z krwi i kości, o ich codzienności, nad którą czasami roztacza się barwna tęcza, a innym razem wiszą czarne chmury. Grunt, aby nawet w największym deszczu znajdować w sobie siłę do walki o siebie. Jest źle? Pozwól sobie na płacz, na upadek. Ale potem otrzyj łzy i walcz o lepsze jutro. Nikt z nas nie wie, ile poranków jeszcze dane mu będzie przeżyć. Dlatego nie marnujmy cennych dni na życie, które nie daje nam satysfakcji. Zmiany są trudne, ale czasem zburzenie tego co, choć dobrze znane, niszczy nas od środka, jest jedynym słusznym wyborem. Bo każdy koniec to przecież początek czego nowego. A nigdy nie wiadomo, czy za kolejnymi drzwiami nie czekają na nas te najpiękniejsze chwile.

Książka wzrusza, trąca najdeliktaniejsze struny duszy i serca. Skłania w ten sposób do zatrzymania się i spojrzenia na swoje życie z dystansem. Warto poddać je analizie, by upewnić się, czy w gonitwie codzienności nie zrezygnowaliśmy przypadkiem z czegoś, co dla nas ważne, co buduje, czego potrzebujemy równie mocno jak tlenu.