Licho nie śpi recenzja

Dla Damiana Bieszczady są kryjówką. Były policjant ucieka przed swoją przytłaczającą przeszłością, uzależnieniem i mrokiem, który czai się głęboko w jego duszy. Praca w tartaku ma zagłuszyć palące wyrzuty sumienia, a odosobnienie przynieść upragnione ukojenie.
Magda Jaskólska, młoda asesor prokuratury, zostaje rzucona na głęboką wodę – przełożeni przydzielają jej sprawę, którą wszyscy już dawno spisali na straty. W okolicy giną młode dziewczyny, ale jedyny podejrzany… już siedzi w więzieniu. Zdesperowana i pozbawiona wsparcia Magda nie cofnie się przed niczym, by znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania. Aby to zrobić, musi przedrzeć się przez mur nieufności, odkryć głęboko skrywane miejscowe sekrety, a przede wszystkim uporać się z dziką namiętnością, która nieoczekiwanie przejmuje nad nią kontrolę.
.
Za egzemplarz dziękuję @niegrzeczneksiazki oraz @emiliaszelest i za możliwość jej przeczytania. Tym razem autorka przenosi nas w malownicze Bieszczady i raczy nas romansem połączonym z kryminałem czy thrillerem. Takiego połączenia chyba mi brakowało, bo książkę pochłonęłam w jeden dzień. Między głównymi bohaterami czuć tą chemię, namiętność i pożądanie. Wyglądało to trochę jak zabawa w kotka i myszkę lecz wierzę, że w kolejnym tomie autorka spełni moją prośbę, że Magda i Damian w końcu zrobią ten krok do przodu ku sobie. W tej historii znajdziemy wiele tajemnic, intryg, dobrego humoru a przede wszystkim adrenalinę, która tylko napędza czytanie do tego stopnia, że nie da się odłożyć tej pozycji nawet na chwilę. Sprawa, którą się zajmują zbliża ich do siebie ale czy doszczętnie ich połączy? Co do mordercy, miałam niezłą zagwozdkę, ponieważ autorka raczyła nas tylko małymi fragmentami, więc bynajmniej mi, było ciężko cokolwiek wydedukować kto, co i jak przede wszystkim. Fabuła trzymała mnie w napięciu do ostatniej strony i wcale nie zwalniała. Tutaj każde słowo było wyważone, przemyślane i na swoim miejscu. Dialogi jak zwykle mistrzostwo świata, przy niektórych naprawdę się pośmiałam. Zakończenie mnie zawiodło ale nie w złym słowa znaczeniu. Bardziej powiedziałabym, że nie oczekiwałam tego, że tak to się skończy i będę musiała się pożegnać z bohaterami tak szybko. Nie chcę się z nimi rozstawać, bo bardzo ich polubiłam i wierzę, że kolejny tom ukaże się niebawem i moja ciekawość zostanie zaspokojona. Pozycja na jeden wieczór, to na pewno. Osobiście chyba potrzebowałam takiej lektury, która pozwoli mi odetchnąć od wszystkich innych. Nadal podtrzymuje swoje zdanie, że książki pani Emilii Szelest mogę brać w ciemno. Nie przeczytałam ich wiele, ale jeszcze żadna z nich mnie nie zawiodła. Polecam wam z całego serca.