Piękna i socjopata recenzja

Nie licząc się z konsekwencjami, Azura wyrusza na pomoc Catwalk. Dziewczyna podczas swej nieprzemyślanej podróży spotyka tajemniczego nieznajomego, który swoim pojawieniem się sporo namiesza. Jak się okaże, powód wszystkich problemów – gubernator Stanford – zaskoczy ich czymś, czego żadne z nich nie mogło przewidzieć, a co pociągnie za sobą druzgocące konsekwencje. Tymczasem w Loganie zaczyna budzić się uśpiony socjopata, czego skutki przyniosłyby niezliczone ofiary. Kim jest tajemniczy mężczyzna? Jaki sekret kryje przeszłość Stanforda? I… czy ostatni ruch zrobi goniec, czy może królowa?
.
Za egzemplarz dziękuję @waspos oraz @annatuziakautorka i za możliwość jej przeczytania. W końcu mogę się podzielić z wami wrażeniami drugiego tomu. Boże co tu się działo, co za emocje, aż nie wiem od czego zacząć. Pierwsza część jak wiecie cholernie mi się dłużyła, bo wszystko w niej było strasznie rozpisane i opisy doprowadzały mnie do szewskiej pasji. Lecz tutaj to był istny meksyk. Bohaterowie w końcu pokazali swoje prawdziwe oblicze i na co ich stać. Najbardziej zaintrygowała mnie postać Catwalk, ponieważ w poprzedniej części była przedstawiana jako istne zło, wcielenie diabła i morderczyni, która jakby mogła zabijałaby wzrokiem. W tym tomie jednak, zobaczyłam jej inne oblicze, które mnie zaintrygowało. Mamy tu też nową postać Declana, który na samym początku, nie zaskarbił sobie mojej sympatii dopiero później zobaczyłam, że to nawet spoko gość. Azura nadal jest pyskata, swoimi docinkami do Logana rozbawiała mnie do łez, i oczywiście wciąż musi robić wszystko po swojemu. Muszę przyznać, że autorka zaserwowała nam paletę emocji i dreszczyk adrenaliny. Gdy doszłam do połowy książki, nie mogłam się od niej oderwać. Musiałam wiedzieć co się stanie dalej, jakie będą dalsze losy bohaterów, no i przede wszystkim jak dalej potoczy się relacja między Loganem a Azurą. Tutaj już dosłownie machałam ręką na dłuższe opisy, byleby dotrzeć do końca i dowiedzieć się więcej. Podsumowując napiszę tak, nie żałuję, że po „Francuska kocica” dałam szansę autorce. To co tu się działo, przeszło moje oczekiwania, a zakończenie? Wbiło mnie totalnie w siedzenie, a szczękę zbierałam z podłogi. Mam tyle pytań i mam nadzieję, że w trzeciej części uzyskam na nie odpowiedzi. Już nie mogę się doczekać a innym polecam tę serię.