Splątane drzewo życia. Nowe, radykalne spojrzenie na historię ewolucji recenzja

Bardzo nie lubię pisać negatywnych recenzji. Zawsze staram się znaleźć jakieś atuty książki. Czasem książka jest nie dla mnie, ale moja siostra czyta z przyjemnością. Natomiast w tej książce plusów nie ma. Może jeden malutki - obszerna bibliografia na końcu książki, która jest tak długa, że sprawia wrażenie przepisanego katalogu z biblioteki. I to słabo uporządkowanego - przy tej ilości pozycji wypadałoby wprowadzić rozróżnienie na prace naukowe, książki popularnonaukowe oraz artykuły. Tu zaś jest szwarc, mydło i powidło...
Ale to i tak jedyny plus, jakiego się dopatrzyłam.

Książka zaczyna się zdaniem, które muszę zacytować:

Proszę Państwa, na takie dictum, nie ma redictum.
To jest zdanie dyskwalifikujące książkę, jako pozycję naukową.

W nauce bowiem ZAWSZE jest dyskusja, zawsze jest miejsce na nowe dowody i to w każdej dziedzinie. Mamy hipotezy, mamy teorie, mamy też teorie udowodnione (do momentu dopóki nie pojawią się dowody wywalające ta teorię do kosza).
Sądziłam, że to wina tłumacza, gdyż ostatnie o co podejrzewałam dziennikarza naukowego i autora artykułów do National Geographic, to tak jednostronne (że nie wspomnę nawet, że błędne) podejście. Ale niestety nie. Autor jest egocentrykiem, kompletnie pozbawionym umiejętności dyskusji i argumentowania. On nie przedstawia argumentów, faktów czy teorii, tylko dogmaty - takie wrażenie odniosłam przy lekturze, ciężkiej lekturze, kolejnych rozdziałów. NIestety, ale autor uważa się za absolutnie nieomylnego.
Zdanie interlokutorów się nie liczy. Fakty przez nich przedstawione też. Liczy się tylko to co autor twierdzi. Amen.

No, ale próbowałam przebrnąć dalej. Może się mylę. Może źle odebrałam ten pierwszy akapit... A może, w końcu, jest to cytat i zaraz autor ładnie wytłumaczy, że takie podejście nie jest podejściem naukowym. Ale nie.
W całej książce nie ma ani jednego przypisu.
ANI JEDNEGO.
Nie wiadomo zatem, skąd autor swoje mądrości zaczerpnął. Czy z Darwina, czy też z Dunbara (notabene, żadnej pozycji Dunbara nie ma w bibliografii, co mnie dziwiło, bo to ojciec psychologii ewolucji - dziwiło do momentu, kiedy przekonałam się, że autor niczego nie przyjmuje poza swoimi dogmatami. A jak je tworzył, to zapewne o profesorze Dunbarze nie było głośno.) czy też od wujka Józka.

Autor posługuje się językiem naukowym i pseudonaukowym. Czyli mówiąc wprost - komplikuje najprostsze zdania, dodając słowa brzmiące jak z kosmosu. Nie twierdzę, że nie należy takich słów używać, ale twierdzę, że jeżeli piszemy książkę, komunikując na każdej niemal stronie, iż jest to książka tłumacząca zawiłości naukowe, to nie uzywamy słów niezrozumiałych dla ogółu.
Drugie zdanie w tej ksiażce (drugie, nie piąte, pietnaste, DRUGIE) brzmi:

Oczywiście, nigdzie nie jest wytłumaczone co autor miał na myśli, pisząc "wręcz przeciwnie" - ten wtręt słuzy jedynie do tego, aby "siać zamęt".
Nie jestem ani doktorem, ani profesorem, ale niejedną książkę (i to nie kucharską) przeczytałam w swoim zyciu (również wiele naukowych). I stwierdzam niestety, że autor napisał książkę, potem usunął prymitywnie, dla niego, brzmiące słowa i zastąpił je najmniej znanymi ze słownika synonimów. Wyszedł z tego niezrozumiały groch z kapustą.

Do tego, co dla mnie jest porażką książki ogólnodostępnej, jego tłumaczenie dotyczące łańcuchów RNA i DNA (w swej konstrukcji dość proste - przynajmniej dla biologa, czy genetyka) jest tak zawiłe, że zastanawiałam się, czy aby na pewno dotyczy to RNA i DNA czy też autor przez przypadek tych dwóch skrótów użył. Inna sprawa, że nie zdziwiłoby mnie to. W pozostale teorie nawet sie nie zagłębiałam (merytorycznie, bo jak wspomniałam, książka jest dla mnie zdyskwalifikowana przez pierwsze zdanie).
Do tego autor ma tendencje pisania w stylu National Geographic, który bardzo lubię. Ale w artykułach, a nie książkach, które chciałyby pretendować do naukowych. W rozdziale o Darwinie, najważniejsze dla autora wydaje się być to jaką herbatę pił i że siedział w wytartym fotelu. I na wszystkie bogi Ewolucjonizmu! - jaką okładkę miały jego notesy. Ratunku.

Jest jeden niewielki plus tej książki (nie, nie nazwę tego atutem) - mianowicie autor nie przedstawia własnych teorii (i niech mu nikt, z łaski swojej, tego nie podpowiada..." tylko zbiera różnorodne teorie różnych osób, mniej lub bardziej związanych z teorią ewolucji. (nie tylko - znalazło się miejsce dla innych teorii też) - tylko, że brak przypisów (badź informacji w nawiasie) równie dobrze mogłyby to być teorie Ziutka zza Siedmiogórogrodu.

Książka w mojej opinii nadaje się do śmieci. Dziwię się, że z tych śmieci wyszła i znalazła swojego wydawcę.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta portalu czytelniczego nakanapie.pl, i bardzo za nią dziękuję. Bo dzięki niej, przekonałam się, że pisac może każdy. Wystarczy skleic kilka mądrych artykułów bez sensu, dorzucić kilka słow ze słownika wyrazów obcych i dodać ekstra rzucający się w oczy tytuł (tak, na tytuł się złapałam)...

A może i ja odkopię stare notatki z podstawówki i z liceum, posklejam, dodam trochę teorii Danikena (bo w tej książce oczywiście kosmici się gdzieś pojawiają), trochę notatek, trzymających się jako-tako kupy, z liceum i wydam. Bo właściwie czemu nie?

PS. Teorie Danikena były teoriami i nigdy pan Daniken nie twierdził, że są prawdami objawionymi. Ja Danikena akurat lubię. Daje do myślenia. A autor "nowego, radykalnego spojrzenia..." oprócz dogmatów, i zlepku teorii innych osób (zdecydowanie mądrzejszych od siebie) NIE.

Podsumowując. Szkoda czasu, ale ważniejsze jest to, że jeżeli ktoś weźmie ta książkę do ręki, jako pierwszą traktującą o tym temacie, to nic dobrego z tego nie wyniknie.