Taras z uroczynem recenzja

Wydawca upiera się, że to jest kryminał z elementami wiary afrykańskiej. Niech ja perzem porosnę, jeśli to jest kryminał... Raczej jest to opowiadanie z gatunku związanego z realizmem magicznym, Jest to jedyne, co mi się nasuwa po przeczytaniu. Chociaż przyznajmy - trup jest. I to ten właśnie trup prowadzi narrację.

Książka zaczyna się zdaniem: "jestem nieboszczykiem" - i tu już wiedziałam, że będę tą książkę czytać :) Rzeczony nieboszczyk, nie został pochowany zgodnie z wierzeniami i tradycją mozambicką, zatem stał się zbłąkanym duchem, czyli xipoco. Nieboszczyk nie do końca chce być tym niechcianym duchem, czekając na zgon kolejnego "żywiciela", który powinien być pochowany zgodnie z zasadami. Żywiciel jednak jeszcze żyje i cieszy się dobrym zdrowiem.
Wokół rozterek nieboszczyka, opowiadana jest cała historia. Od morderstwa, które zostało tu popełnione niedawno (a rzecz dzieje się w domu opieki gdzieś w Mozambiku). Zamordowany został dyrektor ośrodka. Nielubiany, a nawet znienawidzony. Do zbrodni przyznaje się...
A nie, nie będę zdradzać.
Rzecz w tym, że to nie o zbrodnię jako taką tu chodzi. Głównie chodzi o prawdę i nieprawdę, o kłamstwo, którym żywi się historia i o wierzenia, duchy i czary, których w książce jest aż nadmiar.

Nie przepadam za książkami z nurtu tzw. realizmu magicznego. Kojarzą mi się jednoznacznie z Wyspiańskim (nie jestem w stanie go czytać) i Bulatoviciem (Gullo,gullo i bohater na ośle), którego w ramach studiów niestety musiałam przeczytać. Co spowodowało u mnie koszmary senne.

Jednakże Taras z uroczynem mi się zwyczajnie spodobał. Realizmu magicznego było tu "akurat". Nie czułam, jak po lekturze Wyspiańskiego czy Bulatovicia, że autor był "na wspomaganiu" i pod wpływem. Wybaczcie miłośnicy tego nurtu - do mnie on nie przemawia.
A ta książka mi się spodobała. Wszystko tu było na miejscu i z mnóstwem informacji lokalnych (za którymi, wiadomo, przepadam) i wierzeń afrykańskich.

Ciekawa odmiana po "przeżartych kulturą zachodu" kryminałach faktograficznych, dążących do ujęcia winnego.

PS. Recenzja była niegdyś opinią, ale skoro przez 4 lata nie pojawiła się żadna recenzja, to zamieniłam. Bo ksiazka jest warta recenzji. Nawet skrótowej.