Ghostland. Ameryka i jej nawiedzone miejsca recenzja

„Zmarli obserwują nas niezależnie od tego, czy chcemy słuchać ich historii, czy nie”

Wierzycie w duchy? Czy jednak jesteście sceptykami? A może macie jakieś historie z duchami w tle? Jeżeli tak to koniecznie się podzielcie!

„Ghostland. Ameryka i jej nawiedzone miejsca” to książka o najbardziej nawiedzonych miejscach w Ameryce. Autor reportażu zabiera nas w podróż po Ameryce i zaprasza nas do nawiedzonych domów, fabryk, sklepów czy cmentarzy. Autor stara się odpowiedzieć na pytanie, dlaczego duchy tak nas fascynują.

W książce zdecydowanie mamy wiele przykładów nawiedzonych miejsc. Autor szczegółowo opisuje dane miejsce, jego historię i stara się odpowiedzieć na pytanie dlaczego. Rozczarowaniem dla mnie było to, że samych duchów jest w niej niewiele.
Nie jest to pozycja, w której historie o duchach odgrywają główną rolę. Autor jest sceptykiem i zdecydowanie wybija się to na pierwszy plan. I oczywiście nie ma w tym nic złego. Każdy wierzy w to, co chce. Jednak spodziewałam się, że w książce poświęconej duchom będzie ich więcej.

Jasne, mamy w niej dużo przykładów nawiedzonych miejsc. Ale nie są to takie typowe opowieści z dreszczykiem. A tego oczekiwałam po opisie książki. Gdyby nie to, że byłam od początku nastawiona na historie o duchach, książka podobałaby mi się bardziej.

Bo nie jest ona zła ani nudna. Zawiera w sobie dużo ciekawych historii. Historii miast, niewolników, tragedii i cierpienia. Autor dogłębnie analizuje to, dlaczego tak wierzymy w duchy i nawiedzenia. Podczas swojej podróży odwiedza wiele ciekawych miejsc. Szpitali psychiatrycznych, cmentarzy, domów. Ich historie są bardzo ciekawe.
Tylko gdzieś w tym wszystkim zabrakło mi dreszczu i strachu. I momentami byłam bardzo znużona kolejnymi opisami miast.
Momentami zamykały mi się oczy i byłam przytłoczona faktami historycznymi. Chociaż i tutaj było sporo takich treści, które mnie wciągały.

Na przykład część poświęcona Nowemu Orleanowi była według mnie najciekawsza i ją czytało mi się najlepiej.
Z kolei część poświęcona sposobowi budowania szpitali psychiatrycznych była najmniej ciekawa. Niezbyt mnie interesowało sposób planowania przestrzennego szpitali i dlaczego były budowane w ten, a nie inny sposób.

Szkoda, że opis książki jest skonstruowany w taki sposób, że od razu nastawia nas na historie z dreszczem, historie o duchach. Tymczasem strachu nie poczułam ani przez chwilę, gdy czytałam tę książkę.

I dodam jak zwykle. To, że książka nie spodobała się mi, nie znaczy, że nie spodoba się Wam. Tylko nie nastawiajcie się na długie historie o duchach. A raczej na historie o faktach związanych z nawiedzonymi miejscami.