Należymy do siebie recenzja

Autor: Aleksandra Ziętek

Czy jedna osoba jest w stanie zmienić nasze życie? Zmienić nasze nastawienie do świata o 180 stopni? Jeśli będzie odpowiednia to zmieni na lepsze, jeśli nie, możemy tylko odciąć się od takiej osoby, żeby nie zatruwała naszego życia.
Angela jest dziewczyną po przejściach. Blizny zdobią nie tylko jej serce, ale i ciało. Tłumi emocje w sobie dopóki na jej drodze nie staje pewny siebie, zabawny, bogaty mężczyzna, który chce ją zdobyć. Na pierwszy rzut oka jest godny zaufania. Ale jak zaufać osobie, która sama ma mroczne tajemnice?

Książka typu cegiełka, która nijak mnie nie porwała. Zacznijmy od bardzo irytującego faktu. Angela nie znając mężczyzny, bo spędziła z nim kilka godzin już pozwala mu się całować… No chyba nie. Kto normalny w tym czasie po trzech godzinach znajomości pozwoli się pocałować mężczyźnie. Rozumiem, że może być przystojny, ale chyba wszystko ma swoje granicę.

Powtarzanie dziewczynie co chwilę, że jest piękna wychodziło mi bokiem. Dobra powiedzieć to raz na jakiś czas, ale z 4 razy podczas jednego rozdziału? To już jest lekka przesada. Jakby nie istniały lepsze określenia, żeby skomplementować kobietę.

Rozumiem, że większość książek to fikcja literacka, ale dlaczego coraz więcej bohaterów jest strasznie wyidealizowanych? Nie ma ludzi idealnych. Nie ma ludzi doskonałych. Każdy ma rysy, swoje wady. Zgadzanie się ze wszystkim też mnie nie przekonuje. Kto w związku co chwilę zgadza się ze swoim partnerem? To nie jest tak, że zawsze jest słodko, pięknie. Musi coś kiedyś wybuchnąć, bo inaczej, gdy będzie chociaż mały problem to nagle się okaże, że para nie będzie mogła sobie z tym poradzić.

Było bardzo dużo dialogów, które niekiedy nie miały sensu lub opowiadały już o tym o czym mogliśmy wcześniej przeczytać. Omijanie kilku z nich sprawiłoby, że czytelnik nic by nie stracił. Działo się, ale akcja w pewnym momencie jakby stawała się… Nie wiem jak to ująć. Niepotrzebna, wymyślana na siłę… Chyba tak to można określić.

Nie skomentuję już nawet miłości Angeli i Jace’a, bo nazwać ją nierealną to jak jej w ogóle nie nazwać.