Złamane serca recenzja

„Złamane serca” to już piąty tom serii mafijnej Cory Reilly i nie wiem czy tylko ja mam wrażenie, że każdy kolejny tom, jest słabszy od poprzedniego? Każdy z przeczytanych przeze mnie tomów w większym czy mniejszym stopniu wzbudzał moje zainteresowanie i chęć poznania danej historii. W tym natomiast jedyne o czym myślałam, to żeby ta książka się w końcu skończyła… nawet był w niej jeden moment, kiedy pomyslałam - o cholera! To jest to, teraz będzie taki zwrot akcji, że ta książka przestanie być przesłodzoną historią nastolatków i zacznie się akcja, chęć mordu i zemsty… ale niestety stronę dalej moje marzenia legły w gruzach i na nowo zaczęłam odliczanie stron do końca…

Tym razem mamy historię Savio, który jak zapewne wiecie z poprzednich części, jest najbardziej wyluzowanym z braci Falcone. Jednonocne przygody, najlepiej z pięknymi i chętnymi dziewczynami, które wiedzą, że na coś więcej liczyć nie mogą - to coś co uwielbia i praktykuje. Nie ma w planach związków, ani ślubów, co bardzo smuci Gemmę Bazzoli, dziewczynę, która zna się z Saviem od dziecka i która od dziecka też się w nim podkochuje. Jako nastolatka nie marzy o niczym innym, jak o ślubie z nim, dlatego na każdy możliwy sposób namawia ojca aby mu ją obiecał, wtedy dziewczyna miałaby stać się jego żoną, gdy skończy osiemnaście lat. Savio ani myśli się na to zgadzać…do momentu aż Gemma zostaje obiecana komuś innemu… wtedy uruchamia się w nim „pies ogrodnika”…

Jeśli chodzi o plusy tej książki, to podobała mi się postać Savio, był dosłownie taki jaki myślałam, że będzie - wyluzowany, z ciętym językiem, oddany rodzinie - i nie przeliczyłam się. Co więcej bardzo podobały mi się jego treningi i sam ich zamysł i to, że Gemma też była na ich punkcie zafiksowana i sama podejmowała się walk z braćmi Falcone. Niestety bardzo dało się odczuć niedojrzałość głównej bohaterki i ja doskonale wiem, że ona była nastolatką, jednakże mnie jej myślenie nieraz tak mocno irytowało, że w jednym momencie ucieszyłam się, że jej się coś przytrafiło - tak wiem, nie powinno, ale cóż :P Między bohaterami z pewnością brakowało mi jakiejkolwiek chemii. Ich niedojrzałość uczuciowa była naprawdę denerwująca - w sumie jeśli chodzi o Savio to on był cały czas przedstawiany w ten sam sposób, ale Gemma robiła z siebie taką bezmyślnie zakochaną dziewczynkę, która tak jakby znalazła swojego idola i jej życie opiera się tylko na miłości do niego, rozpoczyna się wzdychanie i próba na siłę przykucia jego uwagi. O Boże… jestem na to zdecydowanie za stara już… dobrze, że w międzyczasie na arenie pojawiała się reszta braci Falcone, ale pomimo wszystko ta część wypada jak narazie najsłabiej z całej serii. Oby „Złamane pragnienia” były lepsze… choć już czuje lekki zawód po tych dwóch tomach, które przeczytałam…