Złamane serca recenzja

Szczerze mówiąc, nie spodziewałam się po tej książce cudów, gdyż Savio Falcone od samego początku wzbudzał we mnie niechęć i obrzydzenie swoją osobą. W “Złamanych Sercach” został ukazany dokładnie tak, jak myślałam, a nawet okazał się jeszcze gorszy. Nie muszę chyba mówić, że jest to najmniej lubiany przeze mnie członek klanu Falcone, aczkolwiek kilka razy zachował się w sposób, że szczerze wierzyłam w jego poprawę.

Gemma natomiast spodobała mi się od samego początku. Dobrze wiedziała, czego chciała od życia i choć nie do końca rozumiem jej zafascynowanie Savio, cieszyło mnie, gdy nie pozwalała mu na wiele rzeczy i można powiedzieć “trzymała go w ryzach”. Savio od pierwszej części tej serii był przedstawiany, jako człowiek, dla którego liczył się tylko majątek, względy oraz kobiety i używki. W książce o nim dostajemy dokładnie taki sam opis i chociaż na końcu przechodzi przemianę wewnętrzną, nie spodobało mi się, jak szybko zapomniał o swoich poprzednim życiu. W końcu nie można przestać być dupkiem, tylko dlatego, że wzięło się ślub z dziewczyną, która od zawsze ci się podobała. Gdzie podziały się narkotyki, które tak chętnie brał? Dlaczego nie odczuwał więcej pociągu do przypadkowego seksu na imprezach? Czemu stał się potulnym pieskiem, gotowym być na każde zawołanie swojej pani?

Nie mówię oczywiście, że książka jest zła, ponieważ zbyt kocham tę serię, aby mieć o niej jakkolwiek negatywne zdanie, jednak Savio mnie rozczarował. O ile podobało mi się to, że nie lubiłam go, gdy był idiotą i nie liczył się z niczym, poza swoimi pieniędzmi oraz reputacją największego kutasa w Vegas, o tyle nie mogłam po prostu pogodzić się z tym, jak łatwo z tego wszystkiego zrezygnował. W końcu, czy gdyby naprawdę był kretynem, który nie chciał się żenić, byłby gotów rzucić wszystkie swoje dziwki? Nie sądzę. Nie spodobała mi się jego przemiana, ponieważ uważam, nie była adekwatna do tego, jaki był wcześniej. Powinien więcej razy stracić Gemmę, aby bardziej poczuć, co oznacza miłość.

Według mnie jest to najsłabsza książka z całej serii, ale nie znaczy to, że rzutuje jakoś bardzo na fakt, jak cholernie dobry jest cykl “Camorra Chronicles”. Do zakończenia serii została już tylko jedna część - o Adamo, o którym właściwie nie mam zdania, więc mam nadzieję, że po przeczytaniu jego historii okaże się być lepszym od swojego starszego brata Savio.