Dziennik utraconej miłości recenzja




Z tyłu głowy pojawia się myśl „kiedyś umrą, kiedyś będę musieć ich pożegnać", a jednak gdy to nadchodzi wcale człowiek nie czuje się gotowy. Jedni odchodzą długo, drudzy są i nagle ich nie ma. Rodzice, którzy znają nas od chwili narodzenia. Których kochamy, czasami jedynie tolerujemy, ale których zawsze darzymy jakimiś intensywnymi emocjami. Ludzie, którzy mieli największy wpływ na nasze życie.

Éric-Emmanuel Schmitt stworzył utwór bardzo osobisty. Po stracie ukochanej matki nie mógł znaleźć ukojenia, a wszystko to opisał w formie dziennika. Uchwycił kilka scen z życia oraz złapał myśli, które pojawiły się w jego głowie i godne były zapisania. Ale nie tylko matka jest tutaj ważna i nie tylko ból po jej śmierci. Z czasem pojawia się również postać ojca, który miał ogromny wpływ na autora. Który zawsze był obok, a jednak zdawał się być tak odległy. Z którym relacja była niejasna i dopiero siedem lat po jego śmierci zaczęła się ukazywać prawda o niej. Pojawia się również suczka, dostojna cesarzowa, która towarzyszy autorowi i obdarza go miłością. Jest pasierbica, są przyjaciele i jest największa miłość życia. Są książki i jest teatr.

Dużo tutaj uczuć. Dużo tęsknoty, sentymentu i umiłowania sztuki. Dużo duszy autora, którą zdecydował się pokazać światu. Rozebrał ją do naga i podarował czytelnikowi, by ten mógł cierpieć wraz z nim i w końcu znaleźć ukojenie. Wyjawił mu ważne sekrety i obdarzył ogromnym zaufaniem.

Autor pokroju Erica-Emmanuela Schmitta może dla kogoś być zbyt patetyczny w takim wydaniu. Niektóre fragmenty to jedynie aforyzmy pokroju „Prawdziwa mądrość nie polega na tym, że ma się pewność, lecz na oswajaniu niepewności", ale pasują one do kontekstu. Do tego, co napisane było wcześniej i co napisane było później, dzięki czemu całość jest spójna. Autorowi udało się za pomocą słów wielokrotnie chwycić mnie za serce. Jak chociażby wtedy, gdy na wieść o śmierci matki napisał „Pod moimi stopami otworzyła się zapadnia, strącając mnie do innego świata, świata zimnego, kanciastego, niewygodnego, wrogiego". Ktoś, kto otoczneie opisuje jako „w ogrodzie skąpanym w szafranowym słońcu, które ogrzewało anemiczny trawnik, ponaglając nieśmiały bez, zachęcając krzewy do wypuszczenia pączków" musi trafić do mojej wrażliwości i tak było tym razem. Dawno nic Schmitta nie czytałam, ale z ochotą błąd ten będę naprawiać, bo zdecydowanie nasze dusze potrafią się porozumieć.

Psst, spokojnie, nie wszystko opisuje tak poetycko. Zwykle skupia się na zgrabnym oddaniu rzeczywistości.