Jeszcze w zielone gramy recenzja

"Jeszcze w zielone gramy" to nie jest prosta książka, ale na pewno wartościowa. Znajdziemy w niej całą gamę uczuć, które wpływają na jej odbiór.

Opowiada historię małżeństwa, Edyty i Seweryna, które od wielu lat, bez skutku, stara się o powiększenie swojej rodziny. Wydawać by się mogło, że mając pieniądze, miłość, dobrą pracę, stabilizację i bliskich, do których można się zwrócić mamy wszystko. Jednak z własnego doświadczenia wiem, że często w życiu brakuje nam dopełnienia, którym w tym przypadku jest dziecko.

Przyznam, że książkę czytałam bardzo długo jak na moje standardy. Nie było to jednak powodowane brakiem zainteresowania fabułą, a wręcz przeciwnie. Emocje, które towarzyszyły mi podczas czytania sprawiły, że w niektórych momentach musiałam odłożyć ją na bok, by przetrawić wszystko na spokojnie i zrozumieć postępowanie bohaterów. Ciężko czyta się książkę, która tak bardzo odzwierciedla własną rzeczywistość. Dużą rolę odegrała też zaprzyjaźniona zakonnica Nadzieja, której dyktanda dawały wiele do myślenia i pomagały uporać się z dręczącymi emocjami. Wydaje mi się, że jej słowa każdy może odnieść w jakiś sposób do siebie, za co składam wielkie pokłony w stronę autorki. Przyznajcie, że już samo jej imię kojarzy się pozytywnie z radością i wiarą w lepsze jutro.

Interesującym wątkiem jest także różnego rodzaju adopcja i to jak rodzice zastępczy potrafią przekazać swoją miłość, troskę i opiekę dzieciom, z którymi nie łączą ich więzy krwi. Książka porusza też problem domów dziecka i ich zmagań z trudną codziennością. Jak się okazuje, adopcja to nie jest prosta sprawa, a papierologia, która trwa nawet i po kilka lat, często zniechęca przyszłych rodziców do spełnienia swojego marzenia o dziecku.

Podsumowując, jest to bardzo poruszająca powieść, wymagająca od nas skupienia. Sama miałam niekiedy problem ze zrozumieniem postępowania bohaterów, jednak autorka bardzo umiejętnie tłumaczyła ich pobudki. Dzięki temu mogliśmy się z nimi utożsamić. Strata dziecka, staranie się o dzieło, adopcja i kłótnie powodowane tymi kwestiami to ciężkie tematy, ale cieszę się, że ktoś o niech pisze, w dodatku w tak piękny, poruszający sposob. Osobiście, życzę wszystkim, by spotkali w swoim życiu osobę podobną do Nadziei, która będzie potrafiła pomóc w sytuacjach bez wyjścia. Bo jak to mówią... Nadzieja umiera ostatnia.

Zdecydowanie polecam!