Kroniki skrzatów cz.II Szagawarra recenzja

Z pewną ostrożną nadzieją sięgnęłam po drugi tom „Kronik skrzatów” Marbelli Atabe. Brak akcji w pierwszym tomie znudził mnie nieludzko, jednak mniejsza objętość kolejnej części dawała szansę na zmianę. Łudziłam się. Akcja wlecze się tak samo wolno, jak w pierwszym przypadku.

Tom drugi nosi tytuł „Szagawarra”. Jest to imię tajemniczej skrzatki, która pojawia się wśród dobrze już znanych bohaterów i zajmuje się czarami. A historia Doliny Stokrotek, Wzgórz Olbrzymów i zamku Marbelli posuwa się może o dwa dni. Większość stanowi opis rytuału magicznego, podczas którego żywioły współdziałają w celu zdjęcia klątwy z Gutka, by na powrót stał się zwyczajnym chłopcem, a nie szkaradnym stworem z kilkoma parami łapek.

I znowu z książki wylewa się słodycz, uprzejmość, dostojność bohaterów i ich wzajemne przywiązanie, całkowicie pozbawione egoizmu i emocji. Liczyłam na to, że Marbella dostarczy jakichś innych emocji, ale niestety nie. Wygląda na to, że mgły mroku i całe zło, które zapanowało w sąsiadujących krainach pochodzi z zewnątrz, od Złego, który jeszcze nie został nazwany. A Amelka jest poddawana przez skrzaty pewnym próbom, które oczywiście przechodzi śpiewająco. Wydaje się, że nadchodzi dzień, w którym będzie musiała wypełnić swoją misję.

„Kroniki skrzatów” bronią się tylko i wyłącznie językiem. Choć jest nudna i okropnie się dłuży, to jednak warto zauważyć, że autorka używa bogatego, opisowego języka. Można więc czerpać jakąś satysfakcję z obcowania z jej prozą, jednak ja w literaturze dziecięcej szukać czegoś innego. Szukam prawdziwych emocji oraz postaci, które mają lepiej skonstruowaną warstwę psychologiczną. A dziecięcy bohaterowie Marbelli Atabe pragną być tylko grzeczni, są uprzejmi i zawsze okazują szacunek starszym, nie złoszczą się i słuchają dorosłych. Są opiekuńczy, pomocni i wdzięczni za najmniejszy przejaw życzliwości. Jedynie Amelka przejawia pewne oznaki nieposłuszeństwa, wynikającego z ciekawości świata, ale w rozsądnych ramach.

Myślę sobie, że są dzieci, które potrzebują i lubią takie właśnie opowieści – wypełnione pozytywnymi emocjami, pozbawione dreszczyku niepokoju i smutku. A do tego magiczne. Pod względem literackim nie mam jej wiele do zarzucenia – jest spójna i napisana zgodnie ze sztuką. Zawiera pewne zalążki tajemnicy. Nie zaprzyjaźnię się z tą serią, chociaż nie odradzam jej osobom, które wolą taki słodki świat.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl