Nad rzeką wspomnień recenzja

„Gdybyśmy uważniej potrafili słuchać innych i wierzyć, że często mają rację, mniej byśmy się kaleczyli odłamkami własnych zaciętości.”

Daria ma trzydzieści dwa lata, jest pełną optymizmu i wewnętrznego ciepła kobietą. Jest autorką poczytnych kryminałów. Jej życie nigdy nie było łatwe. W wieku trzynastu lat, nagle, bez słowa wyjaśnienia porzuciła ją matka. Została z ojcem i zimną, surową babką. Po studiach w końcu myślała, że znalazła swoje szczęście przy boku ukochanego mężczyzny. Niestety przyłapuje go na zdradzie, cały świat się wali. Pozostawia za sobą Wrocław i całe dotychczasowe życie i przenosi się nad morze. Kupuje piękny i urokliwy domek, przygarnia psa i wszystko stopniowo zaczyna się układać. Dość niespodziewanie otrzymuje propozycję napisania biografii znanego biznesmena, człowieka, który nade wszystko chroni swoją prywatność. Z pewnymi obawami wyrusza w podróż na drugi koniec Polski do nadbużańskich Świerży. Dwumiesięczny pobyt w tym malowniczym miejscu wiąże się z pewnymi warunkami, ściśle określonymi w umowie, którą Daria akceptuje. Atmosfera w tym domu jest bardzo specyficzna, przepełniona tajemnicami i niedopowiedzeniami. Darii zaczyna ukazywać się dziwna dziewczynka, kim jest to smutne dziecko? Coraz częściej w jej rozmowach z pracodawcą pada nazwisko jej matki. Dlaczego? Co ten człowiek ma wspólnego z kobietą, która tak niespodziewanie, dwadzieścia lat temu zniknęła z jej życia.

Gęsta atmosfera tajemniczości jest odczuwalna na każdym kroku, czy Daria da radę wytrzymać w tym miejscu? A może odkryte prawdy całkowicie zmienią jej życie. Akcja powieści toczy się bardzo łagodnie, spokojnie, wzbudza dreszczyk niepokoju. Tak jakby zło przysiadło i czeka na swoją chwilę. Autorka ma niesamowity, barwny, plastyczny styl, z wyczuciem i subtelnością bawi się słowem. Daria od razu skradła moje serce, niesamowita, inteligentna, serdeczna, wrażliwa kobieta. Ma dar zjednywania sobie ludzi, chociaż bardzo ceni swoją samotność. W jej życie dość nieoczekiwanie wkracza Oleksandr, ochroniarz, pewny siebie, tajemniczy mężczyzna, który burzy jej spokój i zmysły.

Niesamowity, urzekający styl, emocje, szczypta magii i niepokojące tajemnice sprzed lat. Życie, które niesie złe i dobre niespodzianki. Dzieciństwo, w którym brak miłości i czułość. Trauma odrzucenia, która kładzie się cieniem na całym dorosłym życiu. Skuteczne wyparcie złych przeżyć, które daje pozorne poczucie spokoju. Niełatwe, odważne życiowe wybory, stawianie czoła przeciwnością losu. Prawdziwa, szczera, bezwarunkowa przyjaźń. Szczypta sensacji.

Niepowtarzalne piękno, urok i dzikość nadbużańskich rejonów – Autorka bardzo barwnie, realnie i naturalnie je ukazuje. Aż chciało by się wszystko zostawić i choć na chwilę się tam przenieść. Historia tamtych rejonów, ludzka życzliwość, bezinteresowność i gościnność.

Rewelacyjna, klimatyczna, nastrojowa powieść obyczajowa. Pisana wrażliwym sercem, bije z niej mądrość i piękno. Daje do myślenie, nie pozostawia obojętnym. Kruchość i ulotność życia. Bolesne tajemnice, które w końcu ujrzą światło dzienne. Serdecznie polecam w szczególności miłośnikom dobrych powieści obyczajowych :)