Hashtag recenzja

Wzorcowy, podręcznikowy przykład egotyzmu pisarza. Wzorcowy, podręcznikowy przykład podejścia "jestem genialny i mogę wszystko". Nie może pan. Rozwiązanie fabuły polegające oparciu jej całkowicie na mega oryginalnym twiście trzeba umieć zrobić, trzeba przemyśleć, wyczuć jego, tegoż twistu rolę w fabule. To nie jest tak, że autor może sobie po prostu postanowić: "zrobię mega oryginalną przewrotkę fabularną pod koniec i wszystko się nią wyjaśni". Nie, samo takie postanowienie nie wystarczy. Tym bardziej przy takiej jak w omawianej powieści skali szarżowania w środkowych partiach tekstu.

W ogóle nie rozumiem dlaczego krótko po nader chłodno przyjętej "Czarnej Madonnie" Najpłodniejszy zdecydował się na tak podobną konstrukcję fabularną w kolejnej powieści. I tu jest bohater/bohaterka z typu everyman-choć-tak-nie-do-końca i tu na początku jest niezwykłe zdarzenie będące rewolucją w życiu tej osoby, potem myślenie nad nim, reakcje świata itd. Ale to co tam grało (wbrew większości czytelników uważam tamtą książkę za w miarę udaną) tu robi wrażenie wymyślonego na siłę i tak naprawdę bez pomysłu. W szczególności w ogóle, w najmniejszym nawet stopniu, nie czujemy tego otoczenia, nie czujemy właśnie owej reakcji świata na dramat głównych postaci, znowuż, wbrew faktowi, że to się Mrozowi akurat często udawało.

Właśnie, postacie. To, co również prawie zawsze było bardzo udane w powieściach Najpłodniejszego. Tu nie wyszły absolutnie. Ludzi z tła nie ma w ogóle. Mamy sześć-siedem osób i tyle. Coś więcej do powiedzenia mają trzy. I nie jest tego co mają do powiedzenia wiele.

Duży kłopot mam z opisaniem tego, jak odebrałem głównego powieściowego psychopatę. To nie jest tak, że był źle opisany. Czytało się lekko i bez bólu. Ale był opisany był w sposób totalnie nie pozwalający się wczuć w jego sposób myślenia, w to, co odczuwał. Nic nie czułem, nic na mnie nie działało. Tak, właśnie to: nie działał na mnie. Nie czułem tego jego odlotu. To już ta jedna jedyna scena szaleństwa tej drugiej osoby robiła większe wrażenie, może właśnie przez ten kontrast.

Czytało się lekko i naprawdę szybko, ale to tyle zalet. No okej, jeszcze nawiązania do Platona były dobrze zrobione.

[Tak, to autocytat z innego portalu literackiego sprzed jakiegoś czasu :) ]