Sługa recenzja

Myślałam, że to Daltonista mnie zaskoczył, ale to sługa zwalił mnie z nóg.

Komisarz Wiktor dostaje nowe zadanie. Tym razem jest to... dwójka stażystów - Natalia oraz Janusz. Gaby ta pierwsza przychodzi do komisarza ze sprawą niewyjaśnionej śmierci księdza, wszystko wydaje się oczywiste i proste, lecz tajemniczych zdarze z dnia na dzień pojawia się więcej, a wszystkie tropy prowadzą do dziennikarza z miejskiej gazety.

Po przeczytaniu pierwszego tomu przygód Wiktora Traka, miałam mieszane uczucia - niby książka przypadła mi do gustu, ale do części pomysłów autora byłam sceptycznie nastawiona. W ,,Słudze" Pan Leon (Zbigniew) jakby wysłuchał moje ciche prośby i wiele się zamieniło.

Przede wszystkim jestem zadowolona, że pierwszy i drugi tom nie łączą się ze sobą aż nadto i nie musiałam czytać kolejny raz "Daltonisty", aby rozumieć wiele kwestii. Pojawiał się podział na rozdziały! Jest to rzecz, której niewyobrażalnie mi brakowało, dlatego ten (nie)zwykły pomysł jest dla mnie naprawdę na plus. Ogólnie "Daltaistę" czytało mi się dość trudno; "Sługę" wręcz pochłaniałam strona po stronie.

Sama fabuła mnie zaskoczyła. Przyzwyczaiłam się, że książki Leona Durki są niczym operacje - precyzyjnie poprowadzone krok po kroku, od początku do końca. "Sługa" jest mroczny. Autor pozwala nam zajrzeć w myśli psychopaty i seryjnego mordercy, każe nam podejrzewać niewinne osoby, by na końcu opadła nam szczęka, gdy poznajemy prawdę. Oczywiście nie mówię, że w tym tomie nie na precyzji, bo plan anielskiego sługi jest tak genialny, że podczas czytania na niego nie wpadłam - a przecież Wiktor prowadzi nas przez całe śledztwo, sam przestępca opowiada nam o swoim "powołaniu" .

Mam nadzieję, że kolejny ton będzie trzymał ten klimat.

Za książkę dziękuję autorowi i życzę kolejnych owocnych dzieł.