Fatum recenzja

„Człowiek to istota jedynie nieznacznie ustępująca karaluchom i szczurom pod względem umiejętności przystosowania się do panujących warunków.”

Kolejna pozycja dotyczącą mordów, brutalnych, tajemniczych. Jak zawsze nasuwa się pytanie, co kieruje takim człowiekiem, jak daleko jest w stanie posunąć się taka osoba. Ale to przecież fikcja, niektórzy mogą tak pomyśleć. To nie wydarzyło się naprawdę. A mogło. Niejednokrotnie słyszy się o jakimś zabójstwie, okropieństwie wobec drugiego człowieka. Czy nadal nie pojawiają się w waszej głowie różne pytania, na które odpowiedzi brak.

Autor kolejny raz na Lublin zrzuca bombę, tworząc to miasto najniebezpieczniejsze w całym zakątku Polski, nawet goni już sławny Sandomierz i detektywa w sutannie. Każda popełniona zbrodnia jest makabryczniejsza, brutalniejsza niż poprzednia. Oprawcy wpadają na odważniejsze pomysły, wystawiając na próbę komisarza i jego dążenie do rozwiązania zagadki.

Fabuła w powieści od samego początku wchodzi na wysokie tony, dając czytelnikowi podpalony zapalnik, który czeka na swoją detonację. Jednak historia w pewnym momencie zwalnia, dając nam złapać oddech, ułożyć zebrane szczegóły. Móc samemu dojść do rozwiązania, wpasować puzzle na odpowiednie miejsca.

Jednak skupiając się na całości fabuły niestety, ale czuję się lekko zmęczona, tak to będzie odpowiednie słowo. Jest to już jedenasty tom cyklu, a samego komisarza mam wrażenie, iż poznaliśmy już na wskroś, niczym nie jest nas w stanie zaskoczyć, co potwierdza ta część. Autor dodatkowo nie popisał się względem kreacji nowej bohaterki, jak i samego mordercy. Jego pomysły były ciekawe, jednak sam motyw, jakim się kierował jak dla mnie strasznie niedopracowany, momentami miałam wrażenie, że zbyt irracjonalny.

Nie do końca rozumiałam jedno. Skoro autor uśmierca jakiegoś bohatera, to po co nowego cały czas porównuję do poprzedniego. Nie miało to dla mnie najmniejszego sensu, tym bardziej że sama jej postać była dość nijaka. Jakby miała to być chwilowa jej rola w tej pozycji, a następnie zniknąć niczym kurz po zamieci.

Uważam, że to była najsłabsza część z całego cyklu. Przeczytałam z sentymentu do tej serii, jednak uważam, że skoro wszystko zostało już powiedziane, nie warto przeciągać i tak naciągniętej już gumy.