Mowy nie ma! recenzja

"Mowy nie ma!" Żanety Pawlik to dobra powieść obyczajowa, której akcja toczy się w świecie zwyczajnych ludzi, zmagających się z prozą życia. Praca, dom, współmałżonek, partner, zakupy, obiady - i tak w kółko. Zdawałoby się, że głównej bohaterce jak najbardziej takie życie odpowiada. W miarę czytania dowiadujemy się, że los postanowił Małgorzatę doświadczyć na minus i na plus. Mąż okazał się draniem, doświadczenia z dzieciństwa nie pozwalają o sobie zapomnieć, na horyzoncie pojawia się interesujący mężczyzna, co stawia bohaterkę wobec konieczności podejmowania trudnych decyzji i, co ważne, przewartościowania swojego życia. Wychowana w przeświadczeniu o służebnej roli kobiety w małżeństwie dość opornie stawia kroki w roli kobiety niezależnej, dla której najważniejsza jest ona sama. Na szczęście Małgorzata jest mądra i choć czasem ciężko jej idzie, ostatecznie odnosi zwycięstwo.

Podoba mi się styl pisania Żanety Pawlik, bo dostrzegam pod poważnymi zdawałoby się zdaniami ogromne pokłady poczucia humoru. Mimo, że w powieści mamy zdradę, przemoc w rodzinie, bezdomność, pogmatwane losy pojawiających się bohaterów, nieraz uśmiechałam się i wyłapywałam literacką karykaturę, którą autorka nam zaserwowała. Najlepsza i bardzo humorystyczna jest dla mnie scena w teatrze, na którego deskach występuje Pola - córka głównej bohaterki.

Bardzo podoba mi się również relacja na linii matka-córka. Są tarcia, ale jest też pełne zrozumienie i ogromna dojrzałość piętnastolatki. Pola ma wady, ale jej psychika jest już ukształtowana, a nie wypełniona bzdurami. Mimo, że wciąż szuka tego, co będzie dla niej ważne i w swoich zainteresowaniach skacze z kwiatka na kwiatek, to jednak twardo stąpa po ziemi. Brawa dla autorki za takie przedstawienie nastolatki.

Nad czym można zastanawiać się po przeczytaniu powieści Żanety Pawlik? Przede wszystkim nad tym, czy warto ukrywać przed bliską osobą prawdę, czy nie lepiej powiedzieć sobie wszystko od razu i nie narażać się na późniejsze nieporozumienia. Powieść pokazuje także, że nie zawsze nasze poświęcenie zostanie nagrodzone (Małgorzata-Konrad, Adam-Marta-Mariusz), co nie znaczy, że nie należy się poświęcać w momencie, gdy dostrzegamy sens naszych działań. Wreszcie dowiadujemy się, że nic nie jest nam dane na zawsze i tak jak "nigdy nie mów nigdy", tak nie używajmy stwierdzenia "mowy nie ma".

Polecam!