Zabójcze ajlawiu recenzja

Iwona Mejza jest jedną z moich ulubionych pisarek, a zwłaszcza uwielbiam jej autorstwa „Przepis na zbrodnię”.

Toteż bardzo się ucieszyłam, że pisze kolejną powieść i że jest to znów komedia kryminalna. Oczywiste też było, że przeczytam ją najszybciej jak się da.

Małe miasteczko, gdzieś w Polsce, Zatońsk. Żyje się tu, wydawałoby się, zwyczajnie, w spokojnym rytmie codzienności, wśród zwyczajnych ludzi i zwyczajnych spraw, niemalże nudno.

Nie do końca – bo i w takim miejscu są mniejsze i większe dramaty, tragedie, przestępstwa i smutki …

Justyna Wolińska pracuje na poczcie. Ma lat więcej niż 30, aktualnie jest bez partnera i w tej chwili ma z tym duży problem - bo niedługo przyjeżdża z wizytą jej mieszkająca w Kanadzie matka, która jest pewna, że córka wreszcie przedstawi jej swego narzeczonego. A Justyna kiedyś po prostu coś tam palnęła o narzeczonym, na odczepnego, umęczona wymaganiami i pomysłami nadaktywnej matki – i wciąż nie ma pomysłu jak teraz z tego wybrnąć…

Do tego w pracy, na poczcie, też się dużo dzieje – bo jakby mało było zajęcia z normalną pracą i przygotowywaniem wystawy o dziejach poczty w Zatońsku, w archiwum zostaje znaleziona martwa pracownica poczty, Irmina, która od pewnego czasu, zgodnie z poleceniem kierowniczki samotnie pracowała nad inwentaryzację zgromadzonych tam dokumentów.

Oczywiście policja i prokurator rozpoczynają śledztwo, ale niezależnie od nich Justyna i jej kolega z pracy Henryk Malinowski, decydują się poszukać sprawcy na własną rękę, korzystając z pomocy paru znajomych.

Lubię takie historie. Dobrze opowiedziane, z interesująca, niebanalną fabułą, z trudną do rozwiązania zagadką. Nie przeszkadza mi ich spokojny rytm a cieszy, że nie brakuje w nich humoru i jest spora grupa różnych interesujących postaci – rodzina Justyny, pracownicy poczty, spośród których zdecydowanie wyróżniłabym Zyzia …

Podoba mi się też zakończenie – bo wprawdzie wątek kryminalny książki został rozwiązany, ale też nic, moim zdaniem, nie stoi na przeszkodzie by powstała kontynuacja.

Współpracę obu autorek oceniam na piątkę, a bohaterowie „Zabójczego ajlawiu” są tak żywi i pomysłowi, że wystarczy ich na niejedną książkę …