Węże w raju recenzja

Powrót do pary moich ulubionych śledczych: inspektor Petry Delicado i podinspektora Fermina Garzóna, policjantów z Barcelony. W książkach z tej serii narratorką jest inspektor Delicado, która jest przełożoną Garzóna – to trochę niezwykłe w tak maczystowskim kraju. Relacje Petry z Garzónem, są siłą serii; owe relacje są specyficzne: ciągle sobie przygadują, ale w sumie bardzo się lubią.

A intryga kryminalna zaczyna się tak, że na luksusowym, strzeżonym osiedlu o nazwie 'Raj' zostaje znalezione ciało młodego wziętego, prawnika, Juana Espineta. Wszystko wskazuje na to, że ktoś z zewnątrz przekradł się do osiedla i zabił Espineta, ale sprawa wygląda dziwnie, bo nie doszło do kradzieży. Zamordowany był żonaty i miał dwoje dzieci. Rodzina Espineta, bardzo przyjaźniła się z dwiema innymi rodzinami na osiedlu 'Raj', również młodymi ludźmi sukcesu. Inspektor Delicado rozmawia z mieszkańcami osiedla, ale śledztwo stoi w miejscu. A potem wszystko rusza z kopyta, najpierw mamy podejrzanych, którzy zniknęli. A potem okazuje się, że pozornie idylliczne życie mieszkańców osiedla wcale takie nie jest. Na końcu nasza pani inspektor wreszcie wykrywa sprawcę.

Jak to zwykle bywa w powieściach Giménez-Bartlett, znakomite jest tło obyczajowe. Oto Garzón – dziarski wdowiec – wrócił właśnie z wczasów, gdzie poznał dwie rozrywkowe siostry i kontynuuje wesołą znajomość w Barcelonie; owe siostry odgrywają pewną rolę w śledztwie. Trzeba tu powiedzieć, że Garzón dobiega do sześćdziesiątki, a siostry są po pięćdziesiątce, ale to nie przeszkadza im cieszyć się życiem: chodzić do lokali, kina, tańczyć i co tam jeszcze. Bardzo dobrze opisuje autorka ów luz i radość życia dojrzałych Katalończyków.

I jeszcze mamy równoległy wątek zabezpieczenia wizyty papieża w Barcelonie, pani inspektor jest w to zaangażowana. W trakcie zebrań organizacyjnych zawiera dość ciekawą znajomość z pewnym kardynałem, który też odgrywa pewną rolę, ale w innym śledztwie.

Dobrze, lekko to wszystko napisane, umie autorka utrzymać właściwy rytm fabuły. Moim zdaniem cykl z Petrą Delicado i Garzónem wcale nie ustępuje innym moim ulubionym autorom: Andrei Camilleri (seria z Montalbano) czy Henningowi Mankellowi (książki z Wallanderem), ale z niezrozumiałych dla mnie względów jest dużo mniej popularny, właściwie nieznany (co pokazuje ilość opinii o tej książce).