Mordercza rozgrywka recenzja

Luty 1986 roku. Młoda studentka wysiada z pociągu na stacji Poznań Garbary. Ma dojść do oddalonego o kilometr akademika, ale nigdy tam nie dociera. Znika bez śladu.
Czerwiec 1987 roku. W Poznaniu rozpoczynają się Międzynarodowe Targi. Do miasta przyjeżdżają goście z całego świata. W hotelu Polonez podczas dancingu na oczach bawiących się ludzi zostaje zastrzelona kobieta. Nikt nie widział sprawcy, ale na szczęście na sali zupełnie przypadkowo był porucznik Teofil Olkiewicz. Niezwłocznie rozpoczyna śledztwo i niemal natychmiast znajduje podejrzanego.
W tym samym czasie Ryszard Grubiński, boss poznańskiego cinkciarskiego światka, zasiada do pokera z kilkoma bogatymi znajomymi. Gdy dochodzi do ostatecznej rozgrywki, a na stole piętrzy się już sterta banknotów, do pokoju wpadają zamaskowani uzbrojeni bandyci i rabują pieniądze. Nie wiedzą jeszcze, z kim zadarli. Nie wiedzą, że Gruby Rychu zawsze wyrównuje rachunki. W wyjaśnieniu sprawy pomogą mu miejscowi przestępcy, a także stary kolega z podwórka – kapitan milicji Mirosław Brodziak.

To on przejmie nadzór nad śledztwem, które rozpoczął w hotelu Polonez Teoś Olkiewicz. Wkrótce okaże się, że w każdej z tych spraw pojawiają się nici wzajemnych powiązań, a pajęczą sieć tajnych działań i intryg splata w całość Służba Bezpieczeństwa. Czy poznańskim milicjantom uda się ją rozplątać? Dokąd zaprowadzi prywatne śledztwo Rycha Grubińskiego? Co się stało z zaginioną studentką? By znaleźć odpowiedzi na te pytania, trzeba wziąć udział w morderczej rozgrywce...

💙💙💙

„Mordercza rozgrywka” to już dziesiąty tom serii „Milicjanci z Poznania” autorstwa Ryszarda Ćwirela.

Jest, to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora jednak w żadnym razie nie przeszkadzało mi to w tym, by wczuć się w fabułę i zrozumieć jej przebieg, a także nie sprawiło mi to problemu z rozpoznaniem charakterystyki bohaterów. Byli, oni bowiem dość obrazowo przedstawieni co bardzo ułatwiło mi zapoznanie się z nimi.

Co do fabuły została ona osadzona w czasach schyłku PRL-u. Przedstawione w niej wątki są, zgrabnie ze sobą splecione tworząc spójną całość. Oczywiście nie brakowało tutaj zwrotów akcji, które mocno trzymały w napięciu, ale także momentami pozornie sprawiały, że akcja wydawała się pogmatwana i słabo zrozumiała. Jednak jak mówiłam to były jedynie pozory.

Szczególnie spodobała mi się w tej książce naturalność dialogów, ale także oryginalny klimat. Sam styl autora jest dość wyróżniający się. Może być to powodem, dlaczego niektórzy zakochują się w jego twórczości, a inni nie są do niej zbyt przekonani. Ja niestety nie mam, porównania do innych dzieł autora jednak na podstawie tej pozycji mogę stwierdzić, że z chęcią sięgnęłabym po inne jego pozycje. W przyszłości na pewno się na to zdecyduję, a póki co polecam tę książkę wszystkim fanom nietuzinkowych kryminałów.