Pomarańczki komisarza Montalbano recenzja

Drugi zbiór opowiadań kryminalnych z komisarzem Montalbano w roli głównej jest dużo lepszy od poprzedniego: „Miesiąc z komisarzem Montalbano”, może dlatego, że w tym zbiorze historie są dłuższe, a problematyka psychologiczna i moralna bardzo interesująca. Niektóre z dwudziestu opowiadań brzmią wręcz jak przypowieści bibilijne: mamy oto ojca, który czuje się w obowiązku, by osobiście ukarać syna czyniącego złe rzeczy; mamy człowieka, który czynił w młodości rzeczy okropne i postanawia za to odpokutować całym swoim życiem.

Wiele opowieści dotyczy spraw męsko-damskich, zwłaszcza drażliwi są zazdrośni mężowie myślący, że małżonka przyprawia im rogi. Co ciekawe, w większości opowiadań bohaterami są ludzie starzy: dziarscy emeryci wciąż zainteresowani seksem, wieśniacy w podeszłym wieku pracujący na roli, siedemdziesięcioletnia córa Koryntu czy ponad siedemdziesięcioletni złodziej. Wszyscy oni prowadzą aktywne życie, kochają się, a nawet zabijają, absolutnie nie funkcjonują na marginesie społeczeństwa, podoba mi się takie podejście do życia starszych ludzi, bardzo różne od naszego polskiego

Unosi się nad tym zbiorkiem opowiadań duch Czechowa, bo Camilleri przypatruje się rodzajowi ludzkiemu z czułością i ciekawością, a czasami z uśmiechem, zaś forma kryminału to tylko pretekst.

Tytułowe pomarańczki to całkiem skomplikowana potrawa mięsna, nie przytoczę przepisu, zająłby zbyt sporo miejsca, zainteresowanych odsyłam do książki.

Występują też oczywiście w książce najbliżsi współpracownicy komisarza: szczególarz Fazio, kobieciarz Mimi i niezrównany Catarella. Rozbawiła mnie rozmowa telefoniczna tego ostatniego z Montalbano, która zdarzyła wczesnym rankiem:

Polecam wszystkim miłośnikom Montalbano i nie tylko, bo to naprawdę dobra literatura.