Goodbye, Love recenzja

Już gdzieś to mówiłam, ale podkreślę to ponownie - to moje pierwsze spotkanie z twórczością Autorki. Przyciągnięta opisem i okładką, która naprawdę mi się spodobała, stwierdziłam, że chętnie przekonam się co w trawie piszczy.

No więc tak. Różnica wieku jest jednym z elementów, które uwielbiam w książkach. Za to ta historia ma u mnie duży plus. Love ma dwadzieścia lat, a Ryder jest od niej o czternaście lat starszy. Chociaż bywa różnie, mentalnie zdecydowanie jest mi bliżej do niego (dobra, wiadomo, że zgodnie z PESELem też). Chyba polubiłam oboje. Tak, mogę tak napisać, ale nie poczułam też tego "zachwytu" nad nimi. Tak czasami się zdarza.

Chemia, która została stworzona między postaciami, wyczuwalna była już od ich pierwszego spotkania. Kumulowało się jej coraz więcej i więcej. To bardzo dobry zabieg. Ich realcja jest idealnym przykładem tak często występującego motywu "kto się czubi, ten się lubi" (celowo nie używam określenia hate-love, ponieważ tej nienawiści tu po prostu nie było, albo ja jej nie wyczułam, być może właśnie przez tę wyżej wspomnianą chemię). Słodko-urocze przekomarzania stały się ich codziennością. Mimo dzielącego ich wieku, idealnie dograli się pod tym względem.
Historia została napisane z perspektywy dwójki bohaterów. Autorka poradziła sobie z przedstawieniem myśli, odczuć postaci.

Oprócz niespiesznie rozwijającego się romansu między studentką i psychologiem, Autorka wplotła również trudniejszy temat. Ten mniej przyjemny. Nie chcę pisać dokładnie o co chodzi, żeby pozostawić Wam jakiś smaczek, ale tajemnicą nie będzie, że na wszystko wpływ ma przeszłość dziewczyny. Jednak Ryder jest po to, żeby jej pomóc. Bo to właśnie on jest tym dojrzałym, który (zapewne przez swój zawód) ma w sobie pokłady cierpliwości, a do tego nie da skrzywdzić bliskiej sobie osoby. Staje się on dla Love bohaterem, w dosłownym tego słowa znaczeniu.

To, co mi przeszkadzało (pamiętajcie, że to moja subiektywna opinia), to wielokrotne określanie postaci poprzez cechy ich wyglądu. W tym konkretnym przypadku - kolorem włosów czy oczu. Pewnie, zastępuje to ciągłe powtarzanie imion, ale niejednokrotnie staje się uciążliwe.
Myślę, że chętnie sięgnę po kolejną część, ponieważ zakończenie zwiastuje ciekawą czytelniczą przygodę.