Uwolniona recenzja

Do thrillerów politycznych zawsze podchodzę z dobrym nastawieniem i przekonaniem, że będę zadowolona z lektury. Prawdopodobnie jest to podyktowane tym, że dotąd nigdy się na nich nie zawiodłam i faktycznie byłam ich lekturą w pełni usatysfakcjonowana. Zatem choć twórczość Igora Brejdyganta wcześniej nie była mi znana, podeszłam do lektury Uwolnionej z entuzjazmem i ... zderzyłam się ze ścianą.

O ile wydarzenia z przeszłości Krystyny mnie ciekawiły - bo przestawiały wydarzenia z czasów kiedy jeszcze nie było mnie na świecie lub byłam zbyt mała żeby cokolwiek wiedzieć o polityce, o tyle prowadzone aktualnie śledztwo jej córki Julii wydało mi się zbyteczne. Szczerze przyznam, że mam problem z książkami, w których akcja dzieje się dwutorowo. Rzadko odpowiada mi taki zabieg, a częściej niestety irytuje. Absolutnie nie umniejszam tu zdolnościom autora, jednak w moim odczuciu wygląda to jak naciągana filmowa fabuła. Dlaczego historia nie mogła tak po prostu opowiadać o latach 90-tych z perspektywy dziennikarki Krystyny? Po co kroić to na kawałki i robić z tak ciekawej historii zaledwie retrospekcje pomiędzy niezrozumiałym prywatnym śledztwem Julii?

Z przykrością muszę napisać, że zmęczyła mnie ta książka. A mogła być naprawdę rewelacyjna. Wątki dotyczące przeszłości czytałam z dużym zapałem, ale tak jak już wspomniałam to, co działo się aktualnie było strasznie nużące.

Współpraca z wydawnictwem Znak